Tour de France 2015 Parcours: Lannemezan – Plateau de Beille

Donderdag 16 juli 2015 – De 195 kilometer tussen Lannemezan en Plateau de Beille vormen het slotstuk van drie zware dagen in de Pyreneeën. Met vier lastige bergen in het verschiet belooft de 12e etappe een ware slijtageslag te worden. Het zal niet voor de eerste keer zijn als er op de slotklim naar Plateau de Beille klassementsambities sneuvelen. (Route- / profielkaartjes)

Tour de France 2015 Etappe 12: Lannemezan–Plateau de Beille

Hoewel Lannemezan, een dorpje ten oosten van Tarbes, nog geen 7.000 zielen telt, mag het toch al voor de vijfde keer de start van een Touretappe verzorgen. Net als in 2002 en 2004 ligt de finish op Plateau de Beille.

De eerste hindernis van betekenis is de Col de Portet d’Aspet. Een klim van 14,3 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,2 procent. Dat lijkt weinig, maar dat komt vooral doordat de eerste 10 kilometer relatief makkelijk zijn. De laatste 4,3 kilometer schommelt het stijgingspercentage namelijk tussen de 8,3 en 12,6 procent. Wat historie betreft is de Portet d’Aspet een ‘gouwe ouwe’. In 1910 kreeg Octave Lapize de primeur om als eerste de top van de col te bereiken. Thomas Voeckler was in 2014 de laatste die dit klusje wist te klaren.

Vlak na de top komen de renners het monument voor Fabio Casartelli tegen. Aangezien het 20 jaar geleden is dat de onfortuinlijke Italiaan door een val om het leven kwam, zal de Tourorganisatie hier uitgebreid bij stil staan. Casartelli ging in de afdaling onderuit en kwam met zijn hoofd op een betonnen paaltje terecht.

Na de afdaling loopt de weg vanaf Castillon-en-Couserans weer omhoog. Col de la Core is de naam dit obstakel. Een klim die voor de zevende keer figureert in de Tour. Qua opbouw lijkt deze 17,5 kilometer lange col, met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,1 procent, erg op de Col de Portet d’Aspet. De eerste 9 kilometer zijn relatief eenvoudig, daarna blijft de weg steil omhoog lopen en komt het stijgingspercentage nergens meer onder het gemiddelde uit. De Fransman Mickaël Delage was in 2011 de laatste die hier als eerste boven kwam.

Na de Col de la Core kunnen de renners even bijkomen. Er volgt een lange afdaling en enkele tientallen kilometers door het dal van eerst de Salat en daarna de Arac. Vanaf het dorpje Massat gaat de weg weer omhoog naar de Port de Lers. Een col van 16,6 kilometer, met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,2 procent, die in 1995 voor het eerst is bijgeschreven in de geschiedenisboeken van de Tour. Toen kwam Marco Pantani als eerste boven. Inmiddels is de klim vier keer in het etappeschema opgenomen. De laatste keer was in 2012, toen de Portugees Sergio Paulinho hier de meeste bergpunten pakte.

Maar de Port de Lers valt in het niets in vergelijking met de slotklim. Plateau de Beille is een beest van 15,8 kilometer lang, met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,9 procent. Nergens krijgen de vermoeide renners de mogelijkheid om tijdens de klim even bij te komen. Het is constant zwoegen.

In 1998 stond de berg voor het eerst op het programma. Marco Pantani verpletterde de concurrentie. In 2002 was het Lance Armstrong die hier zijn duivels ontbond en iedereen achterliet. Iets wat hij in 2004 probeerde te herhalen. Ivan Basso bleef echter bij hem in het wiel, maar de Amerikaan greep wel de etappezege. In 2011 was het de beurt aan Jelle Vanendert. Voor het eerst sinds Lucien van Impe won er weer een Belg een bergrit in de Tour.