Standbeeld Peegie

Peegie, de fictieve volkse figuur uit de boeken van Willem Denys, leefde op de Nieuwmarkt. Hij maakte het wel en het wee van de leurders van dichtbij mee.

Op een boogscheute van de eerbiedwaardige Sint-Michielstoren, naar het westen toe, wonen de Nieuwmarkters. De rest van Roeselare ligt langs de andere kant. Zij leven sinds eeuwen volgens ongeschreven geplogendheden en stijl. Zij kennen elkaar en als zij weten wie Tarzan en Tanite en Sissen zijn, volstaat dat. Zij zijn van oordeel dat daar eigenlijk niemand zaken mee heeft, zelfs de politiecommissaris en vooral de controleur niet.

Nieuwmarkters zijn kloeke, stoere mannen die wel ter tale zijn en bewust van hun zelfstandigheid. Zij kennen en eren hun voorouders. Daarvan getuigen de statige grafkapellen op het Oude Kerkhof die ieder jaar met schuim en loog worden geschuurd en opgeblonken door t vrouwvolk. Zo zijn ook hun huizen, kraaknet en zindelijk, daar waken de vrouwen over en t mansvolk, hoe stoer zij ook mogen zijn aanvaardt en ondergaat die heerschappij al eeuwen lang. Ieder jaar trekken zij op triem door gans het land en tot in het verre Lourdes toe. Het zijn eerlijke maar terzelfdertijd gewiekste verkopers. Er wordt hard en met grote inzet gewerkt tijdens de triem en het legt dan ook geen windeieren.

Zo hard als er gewerkt wordt, met dezelfde overgave wordt er uitbundig gevierd als zij tegen Roeselare Kermis weer thuiskomen. In De Beurs, de danszaal in Roeselare ontmoeten de Antnetjies de Peegies, de Julietjies de jonge Cesars onder het waakzaam oog van patriarchen die aan de toog voor t zeggen hebben. En als daaruit, bij naleven van eeuwenoud gebruik en fatsoen, nen trouw ontstaat, dan breekt de vreugde volop los. De schoenwinkels, de naaistringen en de traiteurs van gans Roeselare weten dat alleen het beste en het schoonste goed genoeg is. De kerk wordt gepint en versierd met een zee van bloemen, met baldakijn en rode lopers. Het mag al kosten wat het wil, want zoals de Nieuwmarkt viert kan niemand vieren. Den deken moet ook leven, zeggen zij.

Het standbeeld werd gemaakt door Jef Claerhout en in september 1982 onthuld. Het stelt Peegie voor, zijn laatste doos schoensmeer aanprijzend, terwijl in de zakken van zijn broek nog twee reservedozen voorradig zijn. De tekst op de voet van het beeld zelf is tekenend voor de schalksheid en commerciële geest van de Roeselaarnaars.

Bij volkse gelegenheden wordt het standbeeld van een kostuumpje voorzien door bemiddeling van 't Gild der Maten van Peegie.

Meer informatie

Reacties Statistieken

| | Publiek