Sint-Trudokerk (Webbekom)

Geschiedenis

Vermoedelijk stond op deze plaatsreeds in de zevende eeuw het ‘eigenkerkje’ van de heer Wicbold. In de 16de eeuw heeft de kerk te lijden gehad van de Gelderse opstanden (1507) en van de beeldenstorm (1578). Dat Webbekom het tijdens die periode erg moeilijk had door het krijgsgewoel, blijkt uit het feit dat er bijna 30 jaar moeten overgaan, tot in 1606, opdat de kerk opnieuw gewijd wordt.

Opvallend is dat in de nochtans economisch gunstige 18de eeuw, de kerk sterk in verval geraakt. Ondanks een relatieve welvaart, zouden veel abdijen hun parochiekerken verwaarlozen en de inkomsten gebruiken voor de luxueuze vernieuwbouw van de moederhuizen. Zo noteerde de deken bij een visitatie dat het bovenste deel van de toren, waarin de klok hing, dreigde in te storten. De sacristie aan de noordzijde was zelfs te vochtig voor het bewaren van de attributen. De kerkhofmuur was vervallen en ontbrak grotendeels aan de oost- en zuidzijde. Met als gevolg dat varkens, geiten, kippen en honden het kerkhof konden binnendringen.In 1785 klaagden de parochianen uit Assent de erg slechte toestand aan en beweerden ze dat de gelovigen de kerk niet meer in durfden uit vrees dat deze op hun hoofden zou neerstorten. Zelfs de pastoor en de kapelaan waagden niet meer door de grote deur naar binnen te gaan. Ze hadden daarom in de zuidelijke muur een poortje laten maken. De toren lag open, het klokkengestoelte en de zoldering was verrot. De kerkmuren vertoonden scheuren. Onder druk van de Oostenrijkse overheid die de tiendheffers van de parochies verplichtte om fatsoenlijke bedehuizen en pastorieën in te richten, werd de kerk heropgebouwd in 1790.

Architectuur

Het herstel of heropbouw van de kerken in deze periode is dan ook een van de redenen waarom we heel wat kerkgebouwen in een classicistische stijl zien verschijnen. Dat merk je hier aan de algemeen eenvoudige opbouw die in contrast staat met de meer monumentaal uitgewerkte toegang. Het voorkomen wordt overwegend bepaald door het gebruik van baksteen . Maar twee aspecten zijn interessant om op te merken. De ijzerzandsteen is nog niet verdwenen, maar neemt een minder belangrijke plaats in als sokkel van de muren. En voor de meer prestigieuze delen werd hardsteen ('arduin') gebruikt. Deze steensoort blijkt de sterk dooraderde Maaslandse hardsteen te zijn. Dit hoeft ons ook niet te verwonderen, want Sint-Truiden behoorde tot het prinsbisdom Luik. Handelsbetrekkingen met de groeven aan de Maas zullen daarom meer voor de hand gelegen hebben dan met het andere belangrijke ontginningscentrum van de hardsteen uit die periode, namelijk Ecaussinnes in Henegouwen.

Jan Rymenams