Schiptrekkersbrug

Het is heerlijk toeven in de omgeving van de Schiptrekkersbrug. De naam ik genoemd naar de inwoners van Denderleeuw die 'schiptrekkers' worden genoemd. Maar van waar komt deze naam? Tussen 1863 en 1868 wordt de Dender van oorsprong tot monding gekanaliseerd. In de 19de eeuw is het transport van steenkool uit Wallonië een belangrijke factor. Verder worden over de Dender ook kalksteen, kalk, arduin uit Lessen, bakstenen, pannen, hout en graangewassen vervoerd. Tot het einde van de 19de eeuw moesten de schepen door mensen, de zogenaamde schiptrekkers, worden voortgetrokken. In scheepstermen heet dit ‘scheepsjagen’, vandaar de term ‘jaagpad’ voor het pad waarover de schiptrekkers liepen. Tot in de vroege 20ste eeuw bleef de scheepvaart trouwens nog aangewezen op mankracht, al dan niet gecombineerd met paardenkracht. Denderleeuw, dat centraal gelegen is tussen Dendermonde en Ath, was in de 19de eeuw gekend voor zijn vele schiptrekkers. Vooral in de wijk Huissegem woonden vele schiptrekkersgezinnen. Het beroep van schiptrekker werd uitgeoefend door stoere bonken, ruw in taal en omgang. Zij hadden geen verstand nodig om een binnenschip vooruit te trekken. Hun handen waren genoeg. De ruwheid die hen zo typeerde, was ook de Denderleeuwse dorpspastoor opgevallen: in 1845 noteerde hij dat ‘de schiptrekkers erg vaak vloeken en hun kinderen verwaarlozen een goede opvoeding te geven’. Rond 1860 telde Denderleeuw zo’n 50 schippers en een klein honderdtal schiptrekkers. Opmerkelijk is dat in de bevolkingsregisters van die periode ook vrouwen en kinderen worden vermeld met schiptrekker als beroep. De naam van de schiptrekker leeft nog verder in de spotnaam die de gemeente Denderleeuw koestert als eerbetoon aan deze mannen en vrouwen. Op 25 juni 2007 werd de Schiptrekkersbrug officieel ingehuldigd. Deze locatie werd niet toevallig gekozen, want op deze plaats bevond zich het verdwenen veerpont tussen Liedekerke en Denderleeuw.

Dromos