Het oude kerkhof: skeletten, grafstenen en een parking

De Sint-Laurentiuskerk is lange tijd, zeker nog tot na 1948, omgeven geweest met een kerkhof. Nadien werd de begraafplaats verplaatst naar de Professor Scharpélaan. In de kerk zelf zien we nog een prachtige barokke grafsteen van Pierre Dassignies (1664). Toen op het einde van de 18de eeuw begraven in de kerk niet meer mocht, lieten de rijke burgerij en adel de grafstenen tegen de kerkmuur plaatsen. Ook de priesters werden hier begraven. Je kan hun graftekens gemakkelijk herkennen aan een kelk en hostie.
In de onveilige jaren van de 17de eeuw, nl. 1626, wensten de Betekommenaars van het kerkhof een schans te maken en zich te beschermen achter de kerkhofmuur, maar dit werd gecontesteerd door de kerkelijke overheid.
In 1760 was het kerkhof zo vol geraakt, dat de lichamen in drie lagen boven elkaar begraven werden en de grond hierdoor 90 cm boven de kerkvloer lag. De grond werd toen afgegraven en de geraamtes werden ceremonieel elders in gewijde grond begraven. Om plaats te maken voor toekomstige overledenen werden zelfs de 12 notenbomen op het kerkhof gekapt.
Maar tijdens de dorpskernvernieuwing van 2017 kwam aan het licht dat er ongeveer 300 geraamtes onder de klinkers lagen. 130 ervan werden door de archeologische dienst opgegraven en bestudeerd. En alsof de rekening van 300.000€ voor deze studie door de gemeente te betalen nog niet genoeg was, diende Begijnendijk in te staan voor de bewaring van de skeletten.

Jan Rymenams