Grenssteen 89 trekt de lijn tussen België en Pruisen

Na de Franse oorlogscampagnes, de nederlaag - en de verbanning van Napoleon naar het eiland Elba, werd op het congres van Wenen dat in september 1814 werd bijeengeroepen, een nieuwe permanente Europese naoorlogse orde ingesteld. Het congres eindigde op 9 juni 1815. Negen dagen later, op 18 juni 1815, werd Napoleon, die op 1 maart 1815 uit ballingschap terugkeerde naar Frankrijk, voor de tweede keer - en dit keer voorgoed - verslagen in Waterloo.

In de loop van de reorganisatie van Europa werd met de oprichting van het Koninkrijk der Verenigde Nederlanden een bufferzone gevormd tussen de twee strijdende staten Pruisen en Frankrijk. Ook het voormalige Prinsdom Luik en het westelijke deel van het Prinsdom Stavelot-Malmedy behoorden tot Nederland. Hierdoor ontstond een grens tussen Pruisen en Nederland die liep van Schengen tot Mook.

In 1830 riepen de zuidelijke provincies van Nederland na een korte opstand hun onafhankelijkheid uit. Het Koninkrijk België ontstond en daarmee een Belgisch-Pruisische grens. In 1865 werden de zeshoekige, genummerde stenen pilaren opgericht, met aan weerszijden de letters P (Pruisen) en B (België). De grensstenen steken 1,70 m uit de grond.

Na de nederlaag van Duitsland in de Eerste Wereldoorlog bepaalde het Verdrag van Versailles in 1919 dat de kantons Eupen en Malmedy niet langer bij Pruisen maar bij België hoorden. Hierdoor verloor de oude grens zijn internationale betekenis.

Jan Rymenams