Hôpital capitulaire de Notre-Dame - Doornik

Het voormalige Kapittelziekenhuis Notre-Dame is een van de oudste ziekenhuisinstellingen van Doornik.

Opgericht door het Kapittel van de Kathedraal en bekend sinds 1187, in 1758, vervingen de huidige gebouwen het gebouw uit de 12e eeuw. Ze vormen een homogeen geheel in de laatklassieke Louis en bekleed met vernieuwde geprofileerde kroonlijsten. Het is een opmerkelijk gebouw dat bijzonder representatief is voor de klassieke stijl van het midden van de 18e eeuw.

De gevel wordt geaccentueerd door een opmerkelijke entreeportaal versierd met een Maagd en Kind uitgehouwen door Nicolas Lecreux.
Op de binnenplaats bevindt zich de toegangsdeur tot het hoofdgebouwdat na de oorlog werd herbouwd. Ze wordt voorafgegaan door een dubbele trap met een smeedijzeren balusterleuning naar een model van d'Aviler.
De zijvleugel en bijgebouwen werden na 1945 in een vergelijkbare stijl herbouwd. De bladeren van de koetsingang en de houten kozijnen waarmee de traveeën zijn uitgerust, dragen bij aan de erfgoedwaarde van dit ensemble, evenals de trappenhuizen, schoorstenen en plafonds die nog steeds in de gebouwen aanwezig zijn.

Er is geen precieze datum voor de oprichting van het ziekenhuis. Een geschreven spoor uit de 9e eeuw getuigt echter van het bestaan ​​van het Notre-Dame-ziekenhuis, dat toen "de la Charité du Gué" heette. Na de Normandische invasie werd de instelling herboren en ontwikkeld, vooral dankzij schenkingen van de kanunniken Marcel en Gedulphe in 1112. Ook paus Innocentius II deed in 1139 een schenking. 

Sinds de 12e eeuw bestaat het verantwoordelijke personeel uit ziekenhuiszusters, geleid door een hotelkanon. We hebben weinig informatie over het einde van de Middeleeuwen en de Renaissance. Tijdens de Franse Revolutie ging het ziekenhuis echter over van de handen van de Kerk naar die van de Civil Hospices Commission. Het instituut ontwikkelde zich vervolgens en werd verdeeld in vijf secties: het ziekenhuis zelf, een sectie bedoeld voor de "valudinarians" of arme gehandicapten, een kraamafdeling uit 1824, een sectie voor patiënten die lijden aan syfilis of schurft, en ten slotte een oogheelkundig instituut in 1873. . 

Halverwege de 19e eeuw werden de "zwarte zusters" vervangen door burgerpersoneel. In 1880 maakte architect Beyaert nieuwe plannen ter vervanging van het ziekenhuis, dat als te ‘middeleeuws’ werd beschouwd.  

  Het gebouw herbergt momenteel de academie voor Schone Kunsten.

Willem Vandenameele