Herdenking aan de waterveerman - Remouchamps

Deze plaats herinnert aan de tijd toen er hier geen brug lag en veermannen de passagiers met een bootje naar de overkant brachten.

Vroeger stonden twee kruisen niet ver van de Amblève, langs het pad dat vandaag de dag door een prachtige weg is vervangen. Eén, gemaakt van plaatselijke kalksteen, had de gebruikelijke vorm en droeg de volgende woorden: “ Hier stierf, op 17 februari 1785, op 49-jarige leeftijd Jean-Baptiste Piret, uit Sougnez. Bid tot God voor zijn ziel. » Het andere, van zwarte leisteen, was erg laag, terwijl de horizontale lijn zich buitensporig uitstrekte in de richting van oost naar west.

Van 1772 tot 1785 waren het de broers Jean-Baptiste en Pierre Piret aan wie de waterpassage was verhuurd.

Op een dag in februari 1784: een hele week lang had de rivier er zo gezwollen uitgezien dat de oude mannen zich niet herinnerden dat ze hem in deze staat hadden gezien; en nog geen dag hadden de gebroeders Piret opgehouden zich beschikbaar te stellen voor degenen die hun diensten nodig hadden. Het aantal was weliswaar zeer klein, omdat de overtocht gevaarlijk was en de twee schippers onder deze uitzonderlijke omstandigheden goed betaald werden.

Op een avond verscheen er in de herberg een eigenaardige man van een jaar of veertig, met een donkere huidskleur, kroeshaar, armoedig, vreemd gekleed en met een leren tas op zijn rug. Een waarzegger!

- kameraad, wil je het water oversteken? vroeg Jean-Baptiste aan de vreemdeling.
“ Ja, en je zou me heel blij maken ”, vervolgde hij, met een accent dat zijn buitenlandse afkomst verraadde.
— Maar het is half negen en de rivier lijkt op een zee: het is gevaarlijk en duur. Hoeveel kun je geven?
Bij deze woorden werd het gezicht van de reiziger bedekt met een vleugje droefheid.
– Ik ben maar een arme man, zei hij ; Ik kom uit mijn ziekte, ik heb een vrouw en kinderen bij wie ik moet komen en voor wie ik niet eens een stuk brood kan brengen.

- Als hij een waarzegger is, dan had hij dit moeten voorzien! Laat hem de duivel aanspreken, zodat de duivel hem op zijn rug kan dragen. Satan zal dit voor een van zijn dienaren doen. Antwoordde Jan-Baptiste.

De vreemdeling richtte zich op en, op weg naar de deur, sprak hij deze woorden uit met een waardigheid die iets indrukwekkends had: – Nou! jouw onmenselijke weigering zal mij niet tegenhouden, maar of ik nu bezwijk of dat ik het gevaar overleef dat ik op het punt sta te trotseren, jij zult niet ontkomen aan de straf die vroeg of laat degenen treft die geen naastenliefde hebben.

De volgende ochtend verzamelden alle inwoners van Sougnez zich bij de oversteekplaats en in deze menigte deden de meest verwarde geruchten de ronde. Van de twee gondels van de gebroeders Piret was er één verdwenen, hoewel hij stevig was vastgemaakt aan een ijzeren ring in de muur van het kerkhof. Na enig zoekwerk werd het lijk van de vreemde man teruggevonden. Hij werd begraven op de oever van de Amblève.

Vanaf dat moment onderging Jean-Baptiste Piret een grote verandering: hij was niet meer zijn gebruikelijke vrolijke zelf en werd vaak peinzend gezien. Sommigen zeiden dat het kwam door het verlies van zijn boot, waarvan men aan de kant van de Douxflamme brokstukken had gezien; anderen beweerden dat de dood van de vreemdeling de hoofdoorzaak van zijn verdriet was, dat hij placht te verdrinken met drank.

Op 17 februari 1785, precies een jaar na de dood van de zigeuner, zaten Jean-Baptiste en Pierre om ongeveer 9 uur 's avonds te drinken in dezelfde herberg. Plotseling klonk in de verte de kreet “A l'aiw!”. Iedereen luisterde aandachtig. Erg tegen hun gedacht gingen de broers naar buiten om te zien wie in nood verkeerde ...

De twee veermannen waren nog geen kwartier buiten toen er jammerlijke kreten klonken die angst zaaiden in het hele dorp.
- Help! Help!” riepen twee stemmen die uit de diepte van het water leken te komen.
En in het zwakke licht van de maan zagen ze een omgekantelde gondel stroomafwaarts drijven, met twee mannen die midden in de rivier aan het worstelen waren. Al snel was een van hen verdwenen terwijl ze angstig de bewegingen van de ander volgden, die uiteindelijk op wonderbaarlijke wijze de oever wist te bereiken. Het was Pierre Piret, maar hij viel onmiddellijk flauw, gevolgd door een delirium dat tot de volgende dag duurde.

Wat was er gebeurd? Pierre vertelde dat toen ze het midden van de rivier hadden bereikt, ze duidelijk een menselijke gedaante hadden gezien op de andere oever; maar toen ze dichterbij kwamen, leek deze gedaante zich aan hun zicht te willen onttrekken door achter een struik plaats te nemen; ze waren desondanks verder gegaan en net toen de gondel op het punt stond aan land te gaan, stonden ze oog in oog met de zigeuner die het jaar daarvoor was gestorven.

Verschrikking verdreef de gaffels en roeispanen uit hun handen. De geest, met zijn ogen vol vuur, sprong op de boeg van de boot en liet hem kapseizen, terwijl hij een hels gelach uitbrak, terwijl een zwerm nachtvogels de oever leek te verlaten en op weg ging naar de bossen van de Mont Jardin. Pierre zag niets meer, maar hij hoorde Baptiste met stervende stem naar hem roepen:
- Vaarwel, broeder! Dat is het... hij sleept me mee...
En terwijl Pierre Piret zijn verhaal afmaakte, realiseerden ze zich dat het lichaam van Jean-Baptiste door het water op de oever werd geworpen, precies op de plek waar de waarzegger begraven was.

De arme Pierre liet, in overeenstemming met de oude landelijke gewoonte om een vroom monument op te richten ter nagedachtenis aan elk sterfgeval, een kruis oprichten voor zijn broer op de plek waar de verdronken man was gevonden. Maar een paar dagen later plaatste een onbekende hand ook een monument op het graf van de waarzegger en dit bijzondere monument, het voorwerp van bijgelovige terreur, werd meer dan een halve eeuw gerespecteerd.

De twee kruisen, die op hetzelfde moment werden opgericht en herinneren aan rampen die zo vreemd met elkaar verbonden zijn, verdwenen toen de weg van Louveigné naar Aywaille werd aangelegd.

Willem Vandenameele