Aspelare Cordes 3 (memorial Noël )

Zondag 7 juli 2001 Verslag Noël

Groep 1: Cordes, langs Zone 30

Al een paar maanden tracht ik naar een rit waarin we Groep 1, de "vliegende ploeg", eens met een paar hellingen en wat smalle wegen kunnen vertragen. Een soort "Zone 30" maar dan uitgesmeerd over 90 à 100 kilometer. Steve Stunt zou d'er jaloers op zijn. Met Cordes op het programma kon het dan ook niet anders of 't was prijs. De ritten voor juni-juli waren nog maar gepubliceerd of de alternatieve stukskes parcours begonnen zich in mijn gedachten aaneen te breien: 't zou Cordes worden op een speciale manier! De rit naar Cordes is altijd al een beetje een klimrit geweest, want dat dorpke ligt ginder achter Ronse, Saint-Sauveur en Frasnes en wie een beetje op een fiets gezeten heeft weet dat daar geen platte baan naartoe loopt. En deze keer zou d'er zeker geklommen worden!

Nog rap een verkenning anderhalve week vóór de rit, want nog een paar zaken te verifiëren: zijn alle baantjes goed berijdbaar? en vooral: waar zijn ze juist? Best niet teveel verkeerd rijden op de dag zelf, want wie weet welk effect dat zou hebben op een troep die uit zijn gewone doen is.

Zondag 7 juli, 7u59: voor de start informeert Eddy, enigszins bezorgd, naar wat er komt. Ik tracht hem gerust te stellen met de mededeling dat er maar een paar hellingskes inzitten en voor de rest veel "vals plat bergaf", maar 'k moet toegeven dat dit niet zo geruststellend klinkt. Achteraf bekeken was 't zelfs meer "vals plat bergop". 't Moet zijn dat bij de verkenning mijn zadel nog iets te hoog stond.

Iets na achten, langs het nieuwe asfalt Heghe op, naast Franky op kop, Herman is er niet. De wind blaast in 't nadeel. De zon is niet echt doorgebroken maar het is tenminste droog en vrij aangenaam fietsweer. Het Neerslag-duo, Sabine en Frank, hebben gans de week met een smile van 't een oor tot het andere staan jubelen dat het weekend - en vooral zondag - zeer wisselvallig zou worden met emmers regen en tussendoor veel buien, maar ze hebben naast mijn kaars voor Notre-Dame-des-Champs gerekend. We gaan vandaag de zon zien!

Richting Schendelbeke en Deftinge. Het vals plat begint daar ergens en 't houdt niet meer op tot Flobecq-Motte. Op kop hebben we er ook nog de wind bij en daarom besluiten wij wijselijk de meest economische weg naar Flobecq te nemen: elke geklommen meter behouden, surtout niet onnodig afdalen. Patrick H. lost Franky af. In Flobecq gaat het wel naar beneden, de Potterée af, maar door het ruwe asfalt komen we maar aan een schamele 50 km/h. We hebben Benny hier vroeger al sneller zien bollen.

Voorbij Flobecq-centrum de beton naar Lahamaide: Chaussée Brunehaut. Even fluiten om de spieren eens los te gooien tot het eerste kruispunt, La Pierre. Weinig enthousiasme. Er wordt in de groep gespaard voor straks, je weet wel, valois, gezinszegels en zo. Alleen Luc E. en Patrick H. wippen in de laatste 100m nog weg. Aan La Pierre is't naar rechts. Er is niemand bij van Gruppo Secundo, dus alleman is mee afgedraaid. Heel praktisch! Paar honderd meter verder: naar links, een smalle weg, een paal zonder het bijbehorend straatnaambord: dit is Trieu-à-Staques. Eric is naast mij komen rijden. Goed getimed, Eric, 't is 't moment om vooraan aan't venster te zitten. Tenzij we hier 20 jaar geleden ooit eens gepasseerd zouden zijn (heb dit ooit nog verkend in het spoor van Guido N. en Herman L.?) moet dit de eerste keer zijn dat Groep 1 dit baantje volgt. Zeker een must bij zonnig weer. De omgeving heeft daar een hoog "zuid-frans" gehalte. Verrassend wanneer je na een bocht plots rechts-voor een kerk en enkele huizen ontdekt tegen de beboste achtergrond. 't Is Grand-Monchau van zijn schoonste kant gezien.

Aan de betonweg gaan wij links, richting Lahamaide. 500m verder wacht ons rechts een helling die ik ook als "nieuw" bestempel: Cambron - Bois (1100m, ca 5,4%). Een vijftal spaarders gaat ervandoor: Luc E, Geert DD, Roger, Patrick H. en Jos. En zo te zien aan Patrick die halverwege enkele meters moet prijsgeven gaat het er daar vooraan redelijk bitsig aan toe. We gaan vandaag dus nog wat meer hellingen nodig hebben om al dat temperament te temperen.

Boven komen we op de vertrouwde baan naar Frasnes. We nemen die rechts en dalen door het bos af naar het gehucht Pironche. Naast ons ligt de Rossignol te blinken, maar die staat in mijn atlas niet. We rijden een eindje verder tot net boven het eerste knikje: rechts is een smal straatje, onzichtbaar tijdens normale ritten, maar nu het onderwerp van de 2e nieuwe helling: Le Dieu des Monts (1750m - 4,5%, max 10%). Hetzelfde vijftal rept zich naar voor. Daarachter brokkelt de groep volledig uit mekaar. Halverwege is het lastigste stuk, daarna kan je terug groter schakelen. In het spoor van Geert L. slaag ik erin om bij het 2e groepje te blijven. We komen boven aan de Rossignol uit. Het duurt even voor iedereen weer aansluit.

Aan het bord "Ellezelles" naar links, even recupereren in het bos, aan de T linksaf, richting Frasnes. We rijden naar de derde helling, rechts, een nog smaller baantje dan het vorige. Patrick die naast mij op kop zit lijkt niet te geloven dat hier een weg is en rijdt een paar meter te ver. Vorig jaar deden wij deze Rue de Hoguenne voor de eerste maal (900m, ca. 5,6%). Er is al wat meer volk dat zich sterk genoeg voelt: Bart, Nico, Guy en de 5 natuurlijk. Boven kom je op Les Monts uit, de hoogte vlakbij Saint-Sauveur. Prachtig zicht op de vlakte van Dergneau en Arc. We zijn de Pyreneeën over, ginder beneden ligt ergens Cordes.

Patrick H, die bergop ook al op geen extra duw kijkt, blijft galant mee op kop. Van kerktoren naar kerktoren komen we in Arc-Ainières. In de bocht voorbij de kerk nemen we links en 50m verder rechts. Nico heeft nu vooraan postgevat, ook heel tactisch want het einde van de tegenwind is nabij. We kunnen eindelijk eens naar de 5de versnelling. Cordes, kerktoren in de stellingen. Anvaing, rustig gelijk altijd. Drève du Château, de kasteeldreef, 2 km lang. We volgen die vandaag niet tot het einde, maar draaien halfweg links de Drève du Pureau in en zien eindelijk eens goed het kasteel van Anvaing. De weg begint lichtjes te klimmen, er is wat op komst, maar achter ons is men zich nog van geen kwaad bewust. Binnenpretjes of leedvermaak? Nog niks zeggen.

We dwarsen de steenweg Ronse-Leuze. 10 meter afgebrokkeld asfalt, 10 meter kassei, korte bocht naar links: we naderen Les Bruyères. De 4e nieuwe helling van de dag (1400m, ca. 6%). De groep rekt steeds langer uit. 200 meter voor de top de kleine kapel van Notre-Dame-des-Champs (en mijn kaars is nog niet uit). Boven even genieten van het machtig uitzicht over Frasnes en omgeving. Beetje bij beetje geraakt de groep terug compleet.

We nemen links de Rue de la Croisette en bollen verder naar Les Hauts. De Route des Crètes in't klein: altijd boven blijven, niet afdalen. Vanaf Les Hauts hou ik de kop voor bekeken, het terrein is nu gekend. Geert L. is intussen vooraan geraakt en duwt het gaspedaal helemaal in. We vliegen de Cat Sauvage en de Quatre-Vents op. Met nog voldoende jus in de benen en tijd op overschot zoeken we Zegelsem en Michelbeke op. Een kasteeldreef hebben we vandaag al gehad, 't mag eens een Berendries zijn. En, waar gaan we 't schrijven, nóg is de pret niet uit: na 13 jaar en 4 maanden "beklimt" Groep 1 opnieuw de Beverberg! 't Moet zijn dat het vandaar af toch genoeg geweest is want de volgende berg is een herberg geworden. De teller zegt 98 km en een goei 30 km/h (Steve!).

Benny, 't schijnt dat 't volgende zondag een vlakke rit wordt, langs "iëttekove"! Maar dat zal zonder mij zijn: 'k ga mijn bezigheid hebben met de Ventoux en de Côte de Javon. Tussen de lavendel… Tot in augustus!

Noël