Floßteich-Weg OS 18

We lopen van de parochiekerk St. Jakobus Maior aan de straat "Am Mühlgrund" naar het einde van het dorp, steken de provinciale weg over met een prachtig uitzicht op de Döbraberg en wandelen langs de bosrand en vervolgens in een donker hoogbos naar beneden naar een beekje, waar we linksaf gaan naar een bospad. Hier verlaten we het bos naar links en bereiken we een ongerept dal naast een visvijver, waar sinds de zomer van 2006 na 40 jaar weer een (verkleinde) watermolen draait bij de toegang. Het is zeker de moeite waard om een bezoek te brengen aan de vlotvijver aan de jonge Rodach en de nabijgelegen burchtruïne "Radekke".

We lopen verder over de weg tot vlak voor het begin van de vlotvijver en slaan daar linksaf het bos in. Langs de rand van een nauw bosdal met een klein beekje lopen we gestaag over een altijd aangenaam, natuurlijk pad, deels behoorlijk steil omhoog, steken een bospad over en volgen nu verder bergopwaarts een bospad naar een weg op hoogte. We lopen slechts een korte afstand rechtdoor en slaan dan rechtsaf naar een aangenaam bospad.

Onze wandelroute buigt meteen weer naar links en volgt zeer comfortabele paden door de natuurlijke stilte van het bos naar boven, uiteindelijk op een pad door een jong bos iets steiler omhoog, en al snel naar buiten. De sporadische doorkijkjes verbreden zich buiten tot prachtige uitzichten op een charmant boslandschap, wanneer we op een veldweg buiten de bovenste boerderij van Unterbrumberg de doodlopende weg voor "Brax", voor het door bossen omzoomde gehucht Unterbrumberg bereiken. De nederzetting, vroeger "Brunnberg" genoemd, is vandaag de dag een wijk van Helmbrechts en behoorde ooit tot het bisschoppelijk ambt Rodeck/Enchenreuth. De kapel aan de rand van het dorp is een bezoek waard. In "oude tijden" waren er in de omgeving houtskoolmeilers en een kalkgroeve.

Vanaf hier leidt een brede bospad naar de Rauschenhammermolen - de Bärenweg. Van de (inmiddels overleden) senior herbergierster hoorden we dat ze zich herinnerde aan verhalen van haar grootmoeder, dat vroeger berenbestuurders op de "Bärenweg" van de Rauschenhammermolen omhoog kwamen. Ze bonden hun (dans-) beren vast aan de kastanjebomen en trokken na een pauze verder om hun berenkunst te tonen op markten en in dorpen. Ze kon ons ook de algemeen gebruikte naam "Brax" uitleggen, die vandaag de dag niet alleen voor het gasthuis geldt, maar eigenlijk voor het hele (onderste) gehucht: Een voorouder van haar familie heette Cordula Braxetis Hildner.

We wandelen nu over de weinig bereden doodlopende weg van 632 meter hoogte tot 700 meter hoogte, waarbij het uitzicht op de Döbraberg-massa en de bosrijke omgeving met toenemende hoogte steeds wijder en indrukwekkender wordt. Meteen aan het einde van het dorp nodigt de huiskapel van de familie Helgerth uit tot verpozen. Na ongeveer een kilometer komen we bij Oberbrumberg bij een oude wegkapel. Hier biedt een uitstapje naar het nabijgelegen Oberbrumberg zich aan.

Voordat we afdalen en de provinciale weg na de kapel oversteken, genieten we van het fantastische uitzicht op de 714 meter hoge Bugspitze, het hoogste punt van Enchenreuth, en op het achterland. Hier stond vroeger de galg als een teken van de "Halsgerichtsbarkeit" - ter afschrikking van verre.

Via de Rützenreuther Straße en de Ganghoferstraße komen we in het dorp terug bij het startpunt bij de parochiekerk St. Jakobus des Älteren (maior). De plaatsnaam gaat terug op een Reut (ontginning) van Enico en behoorde tot het bambergse ambt Radeck. Na het verval van de burcht Radeck werd Enchenreuth in 1530 de zetel van het gerechtshof met een bisschoppelijke voogd (tot 1802).