Querkela-Weg OS 12

Het vertrekpunt is de parkeerplaats bij Gasthaus Haide, dat helaas niet meer in bedrijf is, in de gelijknamige Helmbrechtser wijk. Het typische straatdorp werd voor het eerst genoemd in 1801 als "Hayd". Het profiteerde in de daaropvolgende tijd van zijn gunstige verkeerssituatie en groeide snel uit tot een aanzienlijk dorp. Deze gunstige verkeerssituatie werd echter later een steeds grotere belasting voor de bevolking. Pas na de bouw van de nieuwe route van de Staatsstraße tussen Helmbrechts en Münchberg is Haide een rustige woonwijk geworden.

Op de nu bijna autovrije dorpsstraat dalen we af naar het Selbitzdal. We steken nu de nog jonge rivier over op de in 1734 gebouwde drievoudige Selbitzbrug van gneisgesteente, die in 1999 werd overkapt. Aan de rechterkant van de beek - en dus behorend tot Meierhof tot aan de regionale hervorming - ligt de Zimmermühle.

Het staat ook bekend als Götz- of Götzenmühle. In 1633 wordt al een Hannß Götz als eigenaar genoemd. Na 1815 neemt Nikol Riedel de molen over, die sindsdien in familiebezit is. Na de Tweede Wereldoorlog werd de molen stilgelegd.

Direct na de voormalige molengebouwen verlaten we de weg en volgen we de Selbitz stroomopwaarts. Maar eerst passeren we de grote, natuurlijke molen vijver, waarvan de enorme omvang herinnert aan de voormalige molenpracht. Verder stroomopwaarts getuigt de grote steengroeve van de bedrijvigheid van vroegere dagen, toen stenen werden gebroken voor de weg. Vandaag de dag fascineren de hoornblende- en glimmerhoudende gneisgesteenten de toeschouwer. Ook opvallend zijn enkele zeer uitgesproken storingen die te zien zijn aan de hoge afgrondwand. Een bewijs van de enorme krachten in de aardkorst die de enorme gesteentebrokken tegen elkaar duwden.

Ongeveer 150 meter verder komen we opnieuw een overblijfsel uit het verleden tegen: de Quarkloch (sagebord). Op de helling boven de Selbitz is een oude ingang te zien die slechts minimaal de berg in gaat; waarschijnlijk was de winning niet de moeite waard.

Wat de Querkela betreft:

Misschien hebben mijnwerkers hier ooit gewerkt, de naam herinnert aan de Querkel, dat zijn bosgeesten en dwergen die ooit argeloze houthakkers en zwamzoekers plaagden met hun grappen. Zo'n Querkela staat levendig voor de ingang van de grot. Bewaakt het het mysterieuze rijk van de kleine kobolden? Misschien laafden de Querkela zich ook aan het verse water uit de nabijgelegen "Brünnla", dat onder een boomwortel vandaan borrelt. Het is waarschijnlijk de afwateringsgracht van een oude mijn. De Querkela is vanaf de weg te zien en bereikbaar via een gemarkeerd bergpad. Ganzenbeelden van hout wijzen de weg met hun snavels kort voordat ze de kleine bosgeest bereiken.

Na een kort stuk door het bos leidt het wandelpad ons door het open veld met een prachtig uitzicht naar de Geigersmühle. Wanneer de weg zich splitst, houden we links aan. Als je echter recht vooruit op de weg kijkt, zie je voor de eerste boerderij van Meierhof aan de weg een grote appelboom met een gebroken stam. Zijn leeftijd wordt geschat op 350 tot 500 jaar. Waarschijnlijk bloeide hij dus en droeg hij vruchten toen de Dertigjarige Oorlog woedde - een getuige van een donker hoofdstuk in de Europese geschiedenis dat gelukkig ver achter ons ligt. En gedurende al die tijd probeert hij standvastig - jaar na jaar - zijn soort in stand te houden.

Zoals al eerder vermeld, slaan we echter linksaf en lopen we verder over een veldweg naar het dorp Meierhof. Direct naast de grote elektriciteitsmast gaat het eerst kort naar rechts en dan meteen naar links de hoofdstraat in het dorp op. Als typisch radiaal bosdorp is het niet voor de 11e eeuw ontstaan. In 1367 koopt burggraaf Friedrich V. van Neurenberg van de broers Hans en Albrecht Schlegler onder andere het dorp "Mayerhofleins". Tot 1811 was Meierhof een deelgemeente van de Siebendörfer. Tegenwoordig is de wijk van Münchberg uitgerust met een sporthal met sportkantine. Een actieve dorpsgemeenschap zorgt dan ook voor grote sportieve successen.

Bij de brandweerkazerne slaan we rechtsaf en verlaten we het sportieve dorp. Langs de voormalige school en een krachtige es op het einde van het dorp en met uitzicht op het Fichtelgebergte volgen we de veldweg naar de Gollershöhe.

Al aan het begin van de 16e eeuw wordt de plaats "Zur Schmiedin" genoemd. Vandaag draagt hij nog steeds dezelfde naam, maar hij is veranderd van de toenmalige "Schmiedin" naar de huidige "Schmitta". Maar niet alleen de naam is het vermelden waard, maar ook het prachtige panoramische uitzicht van de bergen van het Frankenwald (Kriegswald, Hohberg) over de golvende hoogten van de Münchberger gneismassa tot aan het Fichtelgebergte (Waldstein, Schneeberg, Ochsenkopf).

Maar ook goed zichtbaar is de weg naar Laubersreuth, die we echter al bij de eerste splitsing verlaten. We volgen nu de scherp afbuigende bospad omhoog naar de 655 meter hoge Spitzberg. Zijn topgebied is echter allesbehalve "spits", maar lijkt eerder op een vlak plateau. Toch is er een prachtig uitzicht op Helmbrechts en de Döbraberg.

Langs de bosrand komen we op een weg die van Laubersreuth, Edlendorf en Volkmannsgrün naar de voormalige markgravenkantoren Münchberg en Schauenstein leidde. Langs de verspreid liggende vier huizen van de Münchberger wijk Rabenreuth bereiken we bij de kruising van de kantoorweg met de lokale verbindingsweg Meierhof-Ahornberg het restaurant Schwarzholzwinkel.

Direct na het restaurant begint het bosgebied "Schwarzholz". Hier zijn de bomen niet per se zwarter of op zijn minst donkerder dan elders, maar de naam betekent grenswoud (zwart en wit zijn voormalige grensaanduidingen). Door het Schwarzholz loopt ook de rechte kantoorweg, wat typerend was voor deze oude verkeersverbindingen. Wie wil, kan hier overigens op de Fränkischer Gebirgsweg de route nog wat verlengen. Het leidt later terug naar de hoofdroute. Na het oversteken van de weg Helmbrechts-Ahornberg verlaten we het bos en genieten we - over enkele daken van Absang heen - van het uitzicht op het oostelijke deel van Helmbrechts. De Döbra (794 m) rijst opvallend uit boven de andere Frankenwaldhoogten.

Nu gaan we lichtjes naar beneden - langs het Lochholz, voor ons de Rauschenberg - naar het "tweelingdorp" Edlendorf/Günthersdorf. Vroeger behoorde Edlendorf tot het kantoor Münchberg en Günthersdorf tot het kantoor Schauenstein. De grens wordt gevormd door de Edlendorfer Bach. Tegenwoordig zijn beide dorpen wijken van de stad Helmbrechts. Bij de kruising verlaten we de kantoorweg, die via Volkmannsgrün verder naar Schauenstein leidde, en volgen we de dorpsstraat naar het bekende restaurant "Wadeck".

We lopen nog een stukje verder op de straat, slaan dan kort na het eerste huis van Absang rechtsaf. Op de Edlendorfer Steig wandelen we naar beneden naar de idyllisch gelegen vijver in het Selbitzdal. Voor ons ligt een typisch weidevallei van het oostelijke Frankenwald: licht glooiend, enigszins moerassig, rustig doorkruist door de Selbitz. Het prachtige uitzicht over het dal wordt begrensd door de 460 meter hoge Thonberg met Schauenstein.

We steken de Selbitz en meteen daarna de Goldbach over en wandelen langs de voormalige Helmbrechtse zuiveringsinstallatie en talrijke vijvers naar een supermarkt aan het begin van de stad Helmbrechts. Tegenover, bij het hek van de licht- en energiecentrale, herinnert een handgesneden wegwijzer met een handwever met een volgeladen kruiwagen aan de tijden toen de totale afstand van bijna 40 km naar Hof en terug op één dag werd afgelegd door de "gamberen gestalten".

We lopen naar de rotonde en verder op een voetpad richting Münchberg. We passeren een tunnel en het nieuwbouwgebied "Weinberg" en een tankstation. Het is nu niet ver meer naar het startpunt van onze rondwandeling in Haide.