Placeta Cristo de las Azucenas - Granada

Granada heeft verschillende pittoreske wijken, die een bezoek waard zijn vanwege hun geschiedenis en traditie. Als er één is die er bovenuit steekt, dan is het wel de Albaizyn. Tussen de smalle straatjes en steile hellingen verbergt zich de kiem van deze stad.

Binnen de grenzen van het oude Alcazaba Qadima van de Ziries, vinden we een van de weinige open ruimtes in de buurt. Dit is het Placeta del Cristo de las Azucenas, ook bekend als de Huerto del Carlos, of Plaza de Santa Isabel la Real.

De Placeta Cristo de las Azucenas ligt achter het paleis van Dar Al-Horra en het klooster van Santa Isabel la Real. Het is omgeven door de straten Pilar Seco, Santa Isabel la Real en de Callejón de las Monjas, waar de beroemde Arco de las Monjas (Boog van de Nonnen) staat.

Deze enclave als open ruimte vindt zijn oorsprong in het oude Romeinse Rijk, in de 1e eeuw na Christus. Hier bevond zich een Romeins forum, een ontmoetingsplaats voor de burgers van die tijd en waar verschillende administratieve gebouwen stonden. Weliswaar gebruikten de Iberiërs het enkele eeuwen eerder, tussen de 7e en 1e eeuw voor Christus, als necropolis.

In de 11e eeuw lagen de tuinen van het mythische paleis van koning Badis in de enclave die nu door het plein wordt ingenomen. Later, in de 15e eeuw, werd het paleis herbouwd en bewoond door koningin Aixa, moeder van Boabdil en vrouw van sultan Muley Haccen.

Met de komst van de katholieke vorsten stichtte koningin Isabella het klooster van Santa Isabel la Real, vooral vanwege het symbolische belang van de plek. De orde nam het gebouw in 1504 in gebruik en tot de ontruiming van Mendizábal in 1835 genoot zij het exclusieve gebruik van de prachtige en vruchtbare boomgaard. De boomgaard was omgeven door ommuurde muren en cipressen. Het had een grote poel bij de Aljibe del Rey (koningscisterne). Vanuit deze cisterne liep een groot kanaal door de boomgaard, met kleine sloten die het water naar alle hoeken van de tuin verdeelden. Het werd omringd door allerlei soorten fruitbomen, en met de komst van de lente was de aanblik ervan een genot voor de zintuigen.

De boomgaard bleef worden tot in de tweede helft van de 20e eeuw. Juist de bijnaam "El huerto del Carlos" (de boomgaard van Carlos) is te danken aan de zoon van de dragers die aan het begin van de 20e eeuw het klooster bewaakten en de prachtige boomgaard verzorgde. Volgens de kenners was de tuin een ware boomgaard.

Willem Vandenameele