Bron van de Loue

Een pareltje waar men stil van wordt. 

In kalkgebieden ontstaan door erosie, die veroorzaakt wordt door zon, regen, wind, water en vorst, kale plateaus met hier en daar een steenklomp, spleten, diepe kloven en steile erosiedalen. Een deel van het zure (CO2 houdend) neerslagwater dringt via de spleten door in de diepere bodem. Het zure regenwater lost de kalk op uit het kalksteen op de volgende wijze: onoplosbaar calciumcarbonaat CaCO3 wordt In CO2-houdend water omgezet tot calciumbicarbonaat Ca(HCO3)2, dat wel oplosbaar is in water. Dit proces is omkeerbaar: verhoging van het CO2-gehalte bevordert de oplossing van kalk en verlaging van het CO2-gehalte laat kalk neerslaan zoals in de vorm van stalactieten en stalagmieten in druipsteengrotten. Zo kunnen spleten verder uitgroeien tot holtes, ondergrondse meren en rivieren. De spleten noemt men karstspleten; karstpijpen ontstaan door het instorten van een holte die niet zo ver onder het oppervlak ligt. De karstpijp heeft aan het oppervlak een open “mond”. Alle kalkmassieven vertonen scheuren en spleten, dit geheel noemt men een Karstlandschap”. Doordat het water snel wegsijpelt in de spleten blijft het oppervlak van dit gesteente dan ook meestal droog.

Er ontstaan op den duur niet alleen ondergrondse grotten, meren en gangen, maar ook ondergrondse rivieren. Zo ontdekte men in 1901 tijdens een brand in een absintfabriek, gelegen aan de Doubs in de buurt van Pontarlier, dat het water van de Loue naar anijs rook. Nader onderzoek bevestigde, dat de Loue een zgn “uittredende” rivier is die toen gevoed werd door een deel van het water van de Doubs dat vermengd was met het absintrijke bluswater. 

Leonard van Bakel