Maison des Goncourt - Bar-sur-Seine

De twee broers, Jules en Edmond Goncourt verbleven van 1834 tot 1878 in Bar-sur-Seine bij hun nicht Augusta Bathilde Huot de Goncourt, de vrouw van Léonidas Labille. Het huis, met zijn kleine 18e-eeuws torentje, is behoorlijk pittoresk.

Deze twee schrijvers creëerden de meest prestigieuze literaire prijs van Frankrijk, die sinds 1903 wordt uitgereikt.

Het is hier dat ze anekdotes optekenen over het provinciale leven, inclusief dat van de miljonair Trumet, zo gierig dat hij spekkorst als schoensmeer aan deze zonen gaf. Dit huis was voor hen een garantie voor rust bij hun neef, zoals ze aan Flaubert schreven: “Wij vegeteren naar hartelust”.

De oudste, Edmond, werd in mei 1822 in Nancy geboren en Jules, acht jaar jonger, werd geboren tijdens de politieke onrust van 1830. Maar heel snel verdwenen hun dierbaren: de vader stierf toen ze nog heel jong en twee jaar oud waren. daarna stierf hun zus aan cholera. In 1848 was het de beurt aan hun moeder om zich bij haar man en dochter te voegen. Edmond zal zich dan verantwoordelijk voelen voor zijn jongere broer.  "Mijn moeder, op jouw sterfbed legde je de hand van je lieve en favoriete kind in de mijne en beval je mij dit kind aan met een blik die niet snel zal worden vergeten  ", zei hij geëmotioneerd.

Hun enige troost is dat ze een baan kunnen opgeven die ze nauwelijks waarderen, om comfortabel van hun erfenis te kunnen leven en zich volledig te kunnen wijden aan hun passie: kunst en literatuur. In feite proberen ze, als manusje van alles in de kunst, verschillende vormen uit.

Goncourt is een dorp in de Haute-Marne, tussen Champagne en Lotharingen, aan de oevers van de Maas. Dit is waar de gebroeders Goncourt hun wortels vinden en al hun jeugdvakanties doorbrengen. Het briefpapier dat hun overgrootvader in 1786 verwierf, getuigt van dit familieverleden in Goncourt en in de naburige stad Bourmont.

De gebroeders zijn ingedeeld in de naturalistische school. Ze schreven samen romans zoals Germinie Lacerteux uit 1865, een roman geïnspireerd op het dubbelleven van hun bediende, of La Lorette en L'Art du XVIII siècle (1859-1875). Ze haten filantropie en ‘juist denken’, houden van Saint-Simon, pater Duchesne, de herdenkingsisten (Chateaubriand). Op schrift aarzelen ze niet om neologismen aan elkaar te koppelen om de werkelijkheid beter weer te geven: ze zijn ‘anekdotestellers’, liefhebbers van ‘mooie dingen’.

Willem Vandenameele