Lavoir 2 - Bar-sur-Aube

De eerste gebouwen die gereserveerd waren voor het wassen verschenen in de 17e eeuw.

Maar het was in 1851 dat de Wetgevende Vergadering van de Tweede Republiek besloot dat steden en dorpen zouden worden uitgerust met openbare wasplaatsen (financiering door de gemeenten met soms subsidies van de staat en individuen). Dit was in toepassing van een “hygiënistisch beleid”.

Ze zijn vaak van bescheiden omvang (hoewel er enkele zeer grote zijn) en hebben gevarieerde structuren: eenvoudige wassteen, vaste of zwevende vloeren, openluchtzwembad, overdekt zwembad, met of zonder muur, met ramen of volledig gesloten, voor het wassen op je knieën of staand, met een schoorsteen of niet, ... En zelfs, maar zelden, hebben sommigen latrines.

Ze staan ​​vaak dichtbij een waterbak, een drinkplaats (plaats waar paarden werden gebaad) of een fontein. De wasplaatsen zijn te vinden in het centrum van het dorp of gehucht, aan de rand, of geheel geïsoleerd in het ‘open landschap’. Ze zijn gebouwd in de buurt van een rivier, een beek, een bron, in de buurt van een put...

Sommige dreven: ze werden "wasboten" genoemd (deze zijn tot op de dag van vandaag vrijwel allemaal verdwenen).

De vrouwen kwamen, min of meer beschut tegen het weer, daar hun kleren wassen. Het waren plaatsen waar nieuws werd uitgewisseld, nogal luidruchtig en vrolijk: het geluid van water, het klikken van de kloppers, gelach en geklets... ondanks de zwaarte van de taak. Het wasgoed begon thuis met "fogging" (wasgoed koken met as of sodakristallen gemengd met zeep). Dit werk was bijzonder lang en moeilijk. Vervolgens werd het wasgoed naar de wasplaats gebracht. Aan het einde van het wasgoed werd het wasgoed, nadat het grondig was gespoeld, op de afvoerstangen geplaatst, meestal gemaakt van hout, die zich boven de wasbak bevonden of aan de muur waren bevestigd.

Elke ‘wasvrouw’ (wasvrouwen zijn professionele wasmachines) had haar eigen uitrusting: een kruiwagen of een kap om het wasgoed te vervoeren, een houten kist gevuld met stro of vodden, een zogenaamde ‘triolo’ of ‘carrosse’ of ‘kniebeschermer’ of ‘kniebeschermer’. -brekers" afhankelijk van de regio, een klopper om de was te "kloppen", soms een wasbord (maar vaker gebruikten ze de wassteen die aan de rand van het washuis stond), een borstel en Marseillezeep.

Willem Vandenameele