Waterput Église Saint-Pantaléon - Troyes

De behoefte van de mens aan water heeft hem er sinds de beschavingen in de Oudheid toe aangezet om er naar op zoek te gaan, om waterputten te graven.

Het graven van een put is een dure aangelegenheid en in de eerste plaats kunnen alleen welgestelde inwoners zich een put in hun eigendom veroorloven, op de binnenplaats of in het huis zelf.

De burgemeesters van Troyes groeven daarom veel openbare putten, maar ze werden ook gegraven voor de bouw, die veel water nodig had, vooral voor de grootschalige bouw van kerken, die grote hoeveelheden water verbruikten, en vooral voor het essentiële doel van het blussen van de branden die altijd gevreesd werden in Troyes, een stad die gebouwd en zelfs bedekt was met hout.

In de 10e eeuw veroorzaakte het drinken van het dubieuze water uit onze putten de steenziekte bij kinderen, terwijl volwassenen klaagden over écrouelles en goitres, de misvormingen die zo vaak voorkomen in deze stad.

Tussen 1419 en 1466 liet de stad een aantal putten graven, waaronder de prachtige Marché-aux-Oignons, die pas in 1853 werd gesloten.

Vanaf 1473 werden de putten regelmatig op last van de politie schoongemaakt door trompetten die op de kruispunten van de stad werden rondgebazuind. Verwaarlozing werd bestraft met hoge boetes en zelfs gevangenisstraf.

In 1524, na de grote brand die bijna 3000 huizen verwoestte, besloot de stadsvergadering dat de putten moesten worden gerepareerd en voorzien van kettingen of goede touwen. In 1530 werd besloten om de putten te vullen van huizen die waren afgebrand maar niet herbouwd.

Tegen 1550 waren er wel 80 openbare waterputten geregistreerd.

De meeste openbare waterputten zijn aangelegd in bijzonder ongunstige omstandigheden. Het water komt uit doorlatende grond die al eeuwenlang is doordrenkt met alle resten van het leven, in de buurt van beerputten en lekkende riolen, beerputten en beken. Het is niet nodig om lang stil te staan bij de verdachte kwaliteiten van dit water, maar hoe dan ook, "de bevolking lacht om waarschuwingen die ze niet begrijpt, want dit water is vaak helder, kleurloos, zonder onaangename geur of smaak, en in de zomer is het erg koel, en dat is genoeg. "

Vanaf 1856, toen de openbare fonteinen in gebruik werden genomen, stemde de gemeenteraad ervoor om bijna alle putten op te heffen.

In 1862 waren er nog ongeveer 74 openbare waterputten, maar we weten niet precies hoeveel waterputten zich in huizen bevonden. Er moeten er 2.200 zijn geweest, oftewel één put per twee huizen.

De putten in het Quartier-Haut waren tussen de 13 en 40 meter diep, terwijl die in het Quartier-Bas slechts 6 tot 7 meter diep waren.

In 1929 stelde de burgemeester het "Gemeentelijk Reglement voor de Volksgezondheid" op... Geen enkele put mag worden gebruikt voor openbare of particuliere bevoorrading, tenzij er op verzoek speciale toestemming is verleend en het water door de autoriteiten is geanalyseerd. De putten moeten uit de buurt blijven van installaties die ze kunnen verontreinigen, zoals toiletten en beerputten, mest- of afvalstortplaatsen, enz. De wanden van de toegestane putten moeten waterdicht zijn. Ze moeten bij de monding worden afgesloten en tegen infiltratie van oppervlaktewater worden beschermd door de aanleg van een betonnen gemetselde zone... Putten die als gevaarlijk worden beschouwd, zullen worden gesloten en putten waarvan het gebruik permanent wordt verboden, zullen worden gevuld tot aan het maaiveld".

Willem Vandenameele