Asfontilitis

Asfontilitis bereik je na een onopvallende afslag in de bocht van de hoofdweg tussen Chora en Longada, via een curvende weg langs een diep ingesneden v-dal in de kalksteen waar met veel moeite enkele landbouwterrassen op aangelegd zijn. Hier kom je niet toevallig. Je moet bewust dit uitstervend dorp opzoeken. Alles van deze plek ademt ‘hard leven’ uit. De grote hoeveelheid kalksteenrotsen die hier de grond uit kruipen zijn generaties lang op ontelbare perceelmuurtjes getild en gestapeld. Als je die allemaal op een hoop zou leggen kom je ongetwijfeld in de buurt van een Egyptische piramide qua formaat. Maar dit slavenwerk gaat minder opgemerkt voorbij als toeristisch hoogtepunt.

De perceeltjes bevatten net genoeg grond om wat distels en kruiden te laten groeien waar geiten zich kunnen aan tegoed doen. En dat lijkt zo ongeveer de enigste kans hier in het dorp om een vorm van inkomsten te hebben.

Even verderop in het dorp tref ik ronde kalkstenen citernen aan waar het weinige water dat op deze hoogte valt zorgvuldig bewaard wordt. Gemiddeld valt hier maar net iets meer dan 300 ml per jaar uit de lucht. Dan is zorgzaamheid met water wel de boodschap. En die zorgzaamheid zie je in de bouw van deze citernen aan de eind van het dorp.

Op de deurpost van een vervallen huis staat het jaartal 1897 gegrift met daarnaast een kruis. Dat duidt ongetwijfeld geen vrolijke gebeurtenis aan. Het maakt duidelijk dat het inwonersaantal hier al een tijdje achteruit gaat.

Toevallige wandelaars van de Amorgos 1 wandelroute worden ook langs deze kalksteenberg geloodst dwars door het vervallen dorp heen. Het traject van de Amorgos 1 wordt op de gestapelde muren gemerkt met af en toe een dot rode verf en een pijl om de verwarde wandelaar te bevestigen dat die nog steeds op het juiste pad zit.

Er loopt nog één geitenherder rond in het dorp. Een hond blaft argwanend naar mij maar vindt me niet bedreigend genoeg om me achterna te lopen. En er is merkwaardig genoeg nog een taverne. Dit restaurant is een soort culinaire cultplek. Het ligt aan het begin van het dorp. Als ik er binnenloop zitten er 2 jonge Griekse koppels en een vriendengroep van 4. Mijn fluo oranje zwembroek waar menig Hollandse toerist pokke jaloers zou op zijn steekt sterk af tegen de couleur locale. Er zijn ruim een tiental katten die af en toe van de tafels moeten gejaagd worden als de magische gerechten worden opgediend. De overheerlijke Griekse schotels krijgen hun magische smaak van een ingebouwde diepe oven. Daar gebeurt de smaakbetovering.

De uitbaatster lijkt me ruim boven de 70. Ze vraagt me niets maar kijkt me vragend aan. ‘Mia bira, parakalo’ vraag ik in mijn beste Grieks. Er volgt geen vragenlijst over welk merk bier ik wil, zoals je nu overal krijgt. Er wordt een Alfa zonder woorden op mijn tafel gezet. 

De kerk is zoals steeds in dit soort settings het best bewaarde gebouw. Vreemd genoeg is er één graf naast de kerk. Verder niets. Het draagt nog meer bij tot het mysterie van Asfontilitis. Als je eens iets anders wenst te ervaren en de hardheid van het voormalige leven op dit eiland te voelen, dan moet je zeker die afslag eens nemen. Of de Amorgos 1 afstappen.

Pascal Brackman