Wollefsgriecht

Ten zuidwesten van de "Haardt", niet ver van de bronnen van de "Hunnebour", waar volgens de legende de Hunnenkoning Attila vele honderden jaren geleden ooit zijn paarden water gaf, ligt de "Wollefsgriecht”. Deze veldnaam komt van een roedel wolven die hier lang geleden woonden en kattenkwaad uithaalden. De zandstenen rotsformatie, waarvan de donkere kloof bescherming en veiligheid bood aan wilde dieren, lijkt vrijwel onaangetast door tijd en geschiedenis. De lokale geschiedenis zegt niets over het dodelijke gevaar waarmee mensen werden geconfronteerd in die turbulente tijden toen ze het onbegaanbare gebied van het “Merschwald” betraden om het enige bospad dat hier liep, een oude, niet meer gebruikte Romeinse weg, te volgen om zijn doel te bereiken. Waarom zouden we de legende daarom het recht ontzeggen om met ons te spreken? Het prikkelt de verbeelding met figuren als die van Meester Isegrim, en maar al te vaak is het alleen al in staat de illusie van de duisternis van het verleden op te heffen.

Ons legendarisch verhaal speelt zich af ten tijde van de Franse Revolutie, toen de wolven, bang voor het lawaai van de oorlog in de Ardennen, in roedels de bossen van ons thuisland binnendrongen. Sindsdien is het klaaglijke gehuil van een roedel wolven bijna elke dag te horen in Mersch. De roedel had zich op de top van de “Haardthöhe” gevestigd. De leidende wolf, een krachtige roversfiguur vol moed en behendigheid gekoppeld aan sluwheid en bovengemiddelde intelligentie. De lokale bevolking noemde de wolf bijna eerbiedig ‘Balafre’. Hij kreeg deze bijnaam vanwege een litteken dat zich uitstrekte van de keel van de kop van de machtige wolf tot aan zijn linkeroor. De wond was van "Hiebzahn", een oud chagrijnig, donkerharig zwijn. Deze laatste had zich als kluizenaar gevestigd op de "Hellebrenner", op een steenworp afstand van de Mamer bij de "Hunnebours".

“Balafré” zette zijn invallen in het Merschwoud en daarbuiten voort met zijn roedel van ongeveer acht leden. Het is bekend dat wolven op één dag een afstand van meer dan 50 km kunnen afleggen zonder ook maar de geringste tekenen van vermoeidheid te vertonen. In de zomer waren de wolven tevreden met dierlijk vlees op hun dieet, maar wanneer dat nodig was, vooral tijdens de strenge winter, vielen ze ook mensen aan.

Maar ook voor de meeste wolven uit de Wollefsgriecht waren de dagen geteld. En het gebeurde zo: een Russische stafofficier moest vanuit de kwartieren in het Servaishuis in Mersch een boodschap overbrengen naar een regiment bij Mamer. De rapporterende ruiter is hier nooit aangekomen. Zowel de marechaussee als de legercommandant lieten het incident onderzoeken, maar alle onderzoeken waren vruchteloos. Ten slotte besefte men dat de officier die zijn route had gevolgd zeer waarschijnlijk een slachtoffer was geworden van 'Balafré'. Toen hij dit besefte, gaf de stafkolonel opdracht aan een compagnie Kozakken om op patrouille te gaan om eindelijk een einde te maken aan het wolvenspook op de "Haardt", over wiens wandaden hij nu voldoende was geïnformeerd door de voorbereiding van de Mersch-bewoners. Ze hadden nauwelijks de Haardthöhe bereikt toen ze werden aangevallen door de uitgehongerde wolven. De soldaten brulden hun strijdkreet ‘U-rä’, die de verschrikkelijke ‘A-u-iii-ju-u-u’-roep van de wolven bijna overstemde. Met een sabel en een pistool in elke hand wierpen de Kozakken zich op hun steppepaarden op de wolven. Bedwelmd door het verlangen om te vechten, strekt de leiderwolf zijn benen uit om op een van de aanvallers te springen. Hij doet zijn mond wijd open om zijn verschrikkelijke tanden in de nek van de soldaat te zetten. Maar een flitsende sabelslag suist langs de snuit en het oog van de ouder wordende leiderwolf en op hetzelfde moment schiet een andere soldaat de gevallen "Balafré" recht in het hart. Het bliksemsnelle spektakel tussen de Kozakken en de wolven duurde niet lang. De Kozakken brachten hun commandant zes prachtige wolvenhuiden als geschenk mee, hun lange haar glanzend, dik en zacht. 'Goede wintervacht, kolonel,' grapten de soldaten, 'je kunt er goed en warm mee slapen in het ijs en de sneeuw.'

“Balafré, de leidende wolf, was samen met zijn gezin aan een nogal roemloos einde gekomen, waarvan slechts twee leden ontsnapten. Na deze dramatische strijd aan de Haardt zwierven de twee overlevenden enige tijd rond in de bossen van Mersch, maar schuwden sindsdien een openlijke strijd met het volk. Ze richtten hun aandacht nu op de schapen van de kasteelheer van Schönfels, die onder toezicht van een oude herder in de Mamerweide onder het Schönfelsbos graasden. Dieren die ver van de kudde graasden, werden voor hen een gemakkelijke prooi. Alleen in de winter knorde hun maag van de honger. De schapen bevonden zich vervolgens in de ‘schapenboerderij’, die omgeven was door een hoge muur die speciaal was gebouwd ter bescherming tegen wolven. Niettemin werden boven op de berg vaak griezelige geluiden gehoord, gedragen door de noordenwind en tot in het dorp reikend. Ze begonnen dreigend te blaffen, zwellen op tot een pijnlijk gejammer, en verdwenen vervolgens jammerend in de verte van de avondschemering. Het was niet raadzaam om verrast te worden door de duisternis in de diepten van het Schönfelswoud.

Dat is het verhaal van het prachtige exemplaar van een wolf wiens scherpe gehuil de mensen deed huiveren: "Balafré” de Prins van het Mersch-woud, de personificatie van het bos dat tot leven is gekomen door zijn oerkracht en schoonheid.

Honderd jaar geleden stuurden mensen uiteindelijk de laatste wolf in dit land naar hun eeuwige jachtgebieden.

PS.: De volledige, onverkorte tekst van deze legende is gepubliceerd in "Mierscher

Gemengebuet" nr. 71 gepubliceerd in juni 2005.

Roger Hilbert

Vertaald uit het Duits

Bron: infopaneel

Eddy&Rita