Landgoed Dickninge

De Reest is ontstaan na de laatste ijstijd. Het Reestgebied werd tot aan de middeleeuwen nauwelijks bewoond. Het was een uitgestrekt veengebied met hier en daar moerasbossen.

De landhoeve Dicninge, waarvan reeds melding wordt gemaakt in brieven van 1247 en 1261, waarbij aan het klooster te Ruinen tienden over Dicninge worden geschonken en verkocht, was in vroeger eeuwen veel uitgestrekter dan nu. Daartoe behoorden, behalve twee grote boerderijen vlak bij de hoeve, de erven de BuIderij, de Dijkstatingerhuizen en de Kloeterij en voorts een groot gedeelte van Broekhuizen. De bezitting grensde ten zuiden aan de Reest, ten westen aan de havezate de Havixhorst en het erve de Hogt, nu onder Ruinerwold behorende, ten noorden aan de Koekanger A en ten oosten aan een deel van Koekange en aan de Wijkermarke. Bij een lengte van ongeveer 3/4 uur, had ze een gemiddelde breedte van ongeveer 1/4 uur gaans. Hieronder was oorspronkelijk een grote uitgestrektheid heide en woeste grond begrepen, welke langzamerhand werd ontgonnen, waardoor van lieverlede de Dijkstatingerhuizen of de meiers aan de Diek, ten zuiden van het Echtensche diep, en de Broekhuizen, ten noorden daarvan, zijn ontstaan.

In 1325 werd het klooster van Ruinen naar deze plek verplaatst. Monniken van het klooster van Dickninge hebben ook grote stukken grond in cultuurgebracht. Pas in de loop van de middeleeuwen ontgonnen individuele boeren stukken grond tot akker of hooiland. De boerderijen werden gebouwd op drogere zandkoppen, ook wel horsten genoemd. Oude hoevenamen zijn Dickninge, De Schiphorst, de Havixhorst, de Lindenhorst en De Hoge Linthorst.  

Vanuit hier werden de kerken in Beilen, Blijdenstein, Ruinen en Westerbork bediend. Na 1580, waarschijnlijk als gevolg van de 80-jarige oorlog, waren de monniken verdwenen en is het klooster in 1603 opgeheven. In 1795 werd baron R.H. de Vos van Steenwijk de nieuwe eigenaar. Hij brak alle oude gebouwen af en plaatste een nieuw (het huidige) gebouw dat in 1813 werd voltooid.

Het klooster heeft tot in de 18de eeuw zijn stempel op het Reestdal gedrukt. In 1783 stond de toren van Dickninge er nog. Die is door de bliksem getroffen. De kapel raakte steeds meer in verval en de laatste kloosterlingen vertrokken richting Hasselt. In 1796 werden restanten van het klooster verkocht aan de baron de Vos van Steenwijk. Die heeft alles opgeruimd en in 1813 het gebouw neergezet, dat er nu nog staat. Het enige dat er nog van het klooster is overgebleven is de ijskelder. Die is nu helemaal gerestaureerd en zit nu vol met vleermuizen.
Nu is het landgoed van mevrouw Roëll. Zij woont in het tolhuisje aan de rand van het landgoed. Het huis Dickninge is verbouwd en er zijn vier appartementen in gemaakt. De gemeente De Wijk heeft ooit plannen gehad om er een gemeentehuis van te maken, maar dat is niet doorgegaan. Het was er wel een mooie plek voor geweest. Vroeger had het landgoed ook veel boerderijen in bezit. Die zijn allemaal verkocht.
Op het landgoed, vlak bij het huis, staat ook nog een hele grote boerderij met twee hele grote baanders erin. Het gebouw valt niet op. Landgoed Dickninge heeft tussen het landhuis en het tolhuis een hele mooie grote es. En aan één van de lanen staat nog een prachtige monumentale boerderij. Een paar jaar geleden is op het landgoed vreselijk gekapt. Veel kapitale historische bomen zijn toen weggehaald. Dat was jammer en ook onnodig.
Tot 1960 is er op het landgoed nog tol geheven. Jan Stapel was er toen tolgaarder. De weg die over Dickninge loopt was een particuliere weg. Als je van Halfweg kwam kon je voor het tolhuis linksaf, de oude Staphorsterweg op, maar je kon ook over het landgoed. Je moest dan wel tol betalen. Achter het ziekenhuis van Meppel aan de Reggersweg was ook een tolhuis.
Aan de gevel is het tolbord nog te zien. De weg over Dickninge was een deel van de route naar Ruinen. De postkoets ging er ook langs. Halfweg lag tussen Zwolle en Ruinen en dat was dus halfweg de route. Bij het Vergulde Ros werden de paarden gewisseld of ze hielden er even rust.

Op het landgoed treft men diverse zeldzame planten aan waaronder holwortel, bosanemoon, gevlekte aronskelk, sneeuwklokje en muskuskruid. Landgoed Dickninge trekt in het vroege voorjaar veel bezoekers die de holwortel komen bekijken. De plant is er in het wit en paars en de bloemen worden vooral bezocht door bijen, hommels en citroenvlinders.

De Holwortel is een stinsenplant die hier gekomen is dankzij de monniken van het klooster Dickninge, dat hier jaren heeft bestaan. Het woord stins betekent stenen huis. Mensen met een stenen huis waren rijk en konden andere planten in hun tuin planten dan de doorsnee burger. De kloosterlingen deden dat ook, alleen ging het hen waarschijnlijk niet om de bloemen, maar om de geneeskrachtige stoffen die zich in de holle wortel bevinden. De holwortel wordt daarom ook wel kloosterkruid genoemd.

Reacties Statistieken

| | Publiek | Engels