Wearmouth-Jarrow Abbey

Wearmouth-Jarrow Abbey was een Engels tweelingklooster gelegen aan de rivier de Wear bij Monkwearmouth en bij Jarrow aan de Tyne, in het toenmalige koninkrijk Northumbrië, nu in de regio North East England. De twee kloosters waren zo nauw verbonden dat ze, ondanks het feit dat ze ruim elf kilometer uit het elkaar lagen, als één geheel werden gezien. De formele naam is The Abbey Church of Saint Peter and Saint Paul, Wearmouth-Jarrow. Het belang van Wearmouth-Jarrow wordt weerspiegeld in de kandidatuur voor een plaats op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Toen Benedictus Biscop in de tweede helft van de 7e eeuw in Northumbrië terugkwam van zijn derde reis naar Rome, waar hij op boeken- en reliekenjacht was geweest, ging hij naar het hof van koning Ecgfried om zijn schatten te tonen. De koning was dermate enthousiast dat hij uit zijn eigen bezit Benedictus een stuk land schonk ter grootte van 70 hides aan de noordoever van de monding van de Wear. Benedictus bouwde hierop in 674 het klooster van Saint Peter. Zijn ideaal was om, met zijn kennis van- en ervaring in de Romeinse kerk in Europa, een modelklooster voor Engeland te bouwen in een gebied dat voorheen sterk onder de invloed had gestaan van het Keltisch christendom van het klooster van Mailros en Iona. Benedictus wilde overal het beste van en haalde architecten, bouwvakkers en glazeniers uit het Frankenland om een stenen kerk te metselen in Romaanse stijl. Er werd een leer/werkplaats in Monkwearmouth opgezet om de autochtonen een vakopleiding te geven, daar de ambachten voor het bouwen in steen en het maken van glas na de Romeinse tijd grotendeels verloren waren gegaan. Na een jaar was het werk zover opgeschoten dat Benedictus de eucharistie in het nieuwe gebouw kon celebreren.
In 686 vertrok Benedictus voor de vierde keer naar het continent. Hij benoemde Ceolfried tot abt in Jarrow en zijn neef Eosterwin kreeg de leiding over Monkwearmouth. Toen hij van Rome terugkwam had hij naast andere schatten een aantal sacrale afbeeldingen meegenomen om aan de muren van de nieuwgebouwde kerk te hangen en zo aan de hand hiervan de blijde boodschap aan de voornamelijk analfabete kerkgangers over te brengen. Eveneens uit Rome was John, de aartscantor van de Sint-Pieter, meegekomen om de monniken de Romeinse methode van zingen, met name het gregoriaans bij te brengen.
Het klooster verkreeg op verzoek van koning Ecgfrith in 678 van Paus Agatho dispensatie voor controle van buitenaf. De koning was in 682 dermate opgetogen over het succes van Saint Peter dat hij Benedictus meer land bij Jarrow gaf om een tweede klooster te stichten. Benedictus bouwde daarop het tweelingklooster Saint Paul, en benoemde Ceolfried tot zijn superieur, die daarvoor Wearmouth met twintig monniken, onder wie zijn jonge protegé Beda moest verlaten.

Meer informatie

Reacties Statistieken

| | Publiek | Duits • Engels • Frans • Italiaans