Stationsgebouw Doornik

Het station van Doornik werd in 1875 gebouwd op een terrein dat werd vrijgemaakt na de ontmanteling van de stadsmuren.

Het is bijzonder representatief voor de spoorwegarchitectuur in België en de ontwikkeling ervan aan het einde van de 19e eeuw. Gebouwd naar de plannen van architect Henri Beyaert, in neorenaissancestijl heeft het een grandioos ontwerp. Het is 118 meter lang en 19 meter breed. Het bestaat uit twee zeer langgerekte vleugels, ingeklemd tussen een imposant centraal paviljoen gedateerd op het hoofdgestel, op het dak gekroond door een klok en twee paviljoens met kleinere hoeken.

Het station werd in 1944 praktisch vernietigd worden door verschillende geallieerde luchtaanvallen, gericht op spoorweginstallaties, als onderdeel van Operatie Fortitude. Als vrijwel uniek geval in de geschiedenis van de Belgische spoorwegen werd gekozen voor een identieke reconstructie van het prachtige gebouw uit 1879, waarvan de binnenindeling echter gemoderniseerd werd.

De eerste trein arriveerde in Doornik op 24 januari 1842. Het eerste station in Doornik bevond zich vlakbij de Pont des Trous , aan de Quai de l'Arsenal (huidige Quai Andreï Sacharov) voorbij deze brug. Het had een paar sporen, waarvan de meeste erg kort waren en een reparatiewerkplaats voor locomotieven, vlak aan de voet van de brug. Vanaf 1865 moest dit kleine doodlopende station, dat geen uitbreidingsmogelijkheden meer bood, verplaatst worden. Na ongeveer dertig jaar dienst werd het gebouw ontmanteld en in Leuze-en-Hainaut heropgebouwd om tevens als station te dienen.

Willem Vandenameele