Leiekant Desselgem

In Desselgem zijn veel vlasrelicten verdwenen, maar aan de Leiekant - bijvoorbeeld op de hoek van de Robijnstraat en de Dolagestraat - kan je toch nog een mooie indruk krijgen van het industriële verleden van de streek.

Het vlasverleden in Desselgem heeft twee gezichten: de handelaars woonden aan de grote uitvalswegen (zie punt 'Liebaardstraat'), de fabriekjes waren meer aan de rand van het dorp gevestigd, waar ze niet al te veel hinder konden veroorzaken.

Eén van die fabriekjes zien we op de hoek van de Robijn- en de Dolagestraat. Het betonnen gebouw met de ijzeren deuren is een roterij uit 1948.

De vlasvezels die de textielindustrie nodig heeft, zitten vastgekleefd aan de houtachtige kern van de vlashalm. Je moet ze als het ware losweken, een proces dat roten heet.
Van de jaren 1820 tot 1920 gebeurt dat hoofdzakelijk in de Leie: het vlas wordt in houten bakken gestapeld en afgezonken in de rivier. Dat procedé is echter enorm vervuilend en vanaf de jaren 1920 beginnen betonnen roterijen van het type dat je hier ziet aan hun opmars. Achter de ijzeren deuren zitten rootkamers. Die worden volgestapeld met vlas, afgesloten en verder gevuld met water van ongeveer 32 graden.

Als je wat rondwandelt of -fietst hier aan de Leiekant, zul je zeker nog resten van andere vlasfabriekjes tegenkomen. Je zult ook overal grote schuren zien: bijna allemaal waren dat oorspronkelijk vlasschuren.

De meeste vlasfabriekjes sluiten in de jaren 1950. De opkomst van kunstvezels en de aanvoer van goedkoop vlas uit de Sovjet-Unie doen hen de das om.

Reacties Statistieken

| | Publiek