Wevershuizen Meulebeke

Deze op het eerste gezicht modale huizenrij, heeft een bijzondere achtergrond: ze dateert uit een scharnierpunt in de industriële geschiedenis - de overgang van thuisnijverheid naar fabrieksproductie.

De Meulenbeekse fabrikant Désiré Carette laat de huizen in 1866-1868 optrekken in een doodlopende straat. Ze zijn bestemd voor wevers en allemaal zijn ze voorzien van een weefkamer met een getouw erin.

De thuisweverij is eeuwenlang - van in de middeleeuwen tot de jaren 1850 - erg belangrijk voor de plattelandseconomie. In de zomer werkt iedereen op het land, in de winter spinnen de vrouwen linnengaren en weven de mannen stoffen. Met het geld dat ze daar op de plaatselijke linnen- of lijnwaadmarkten voor krijgen, kunnen ze hun gezin comfortabel onderhouden. Vlaams lijnwaad is overigens erg gegeerd: het wordt uitgevoerd naar heel Europa, en Noord- en Zuid-Amerika.

Tijdens de industriële revolutie ontstaan er echter grote fabrieken die veel goedkoper kunnen produceren en de markt voor handgeweven linnen stort in de jaren 1850 in elkaar. Ook de huizen van Carette doen niet erg lang dienst: na 16 jaar schenkt weduwe Carette ze weg.

In 1905 komt er een mechanische weverij aan de overkant van de Fabrieksstraat. De huisjes bieden nu onderdak aan de stukwerkers van 'La Meulebekoise' - zo spelen ze ook een rol in de nieuwe fase van de textielnijverheid. Eind 20ste eeuw wordt de fabriek afgebroken. De huisjes staan er nog altijd.

Het opvallendste en mooist afgewerkte gebouw, nummer 19, was waarschijnlijk een café.

Reacties Statistieken

| | Publiek