dorpskern Leffinge

De uitgang -inga duidt op een ontstaan in de 5de tot 7de eeuw en betekent 'nederzetting van'. Latfin zou de persoon zijn die de nederzetting stichtte.
Leffinge was een bijzondere plaats in de regio, namelijk het centrum van een gebied dat niet in het bezit van de graven van Vlaanderen was.
Men neemt aan dat de boerderijen in Leffinge vermoedelijk in de eerste plaats op zelfvoorziening gericht waren, maar waarschijnlijk produceerde men ook een bepaald surplus, vooral uit de schapenteelt, dat verkocht kon worden op lokale of regionale markten.
Gelijkaardige nederzettingen in binnen- en buitenland tonen aan dat de belangrijkste terpdorpen steeds later erkende middelpunten van bestuur, rechtspraak en religie werden. Ze werden ook de centra van de plaatselijke handelsnetwerken. Bij Leffinge was dit niet anders: het was het centrum van het ambacht en later ook van de watering.
In de romaanse kerk werden de oorkonden en de keuren van de watering bewaard (waardoor de kerktoren als belfort diende) én Leffinge was ook het centrum van een uitgestrekte en oude moederparochie. In de Late Middeleeuwen was Leffinge ook de zetel van verschillende broederschappen, van twee schuttersverenigingen (elk met hun eigen doelen en schietplaatsen) én vanaf de 15de eeuw had Leffinge zelfs een eigen Rederijkersvereniging.
Deze vereniging luisterde aanvankelijk de kerkelijke erediensten op door toneelspelen. Later evolueerde dit tot ook dichten en toneel spelen buiten de religieuze sfeer om.

Reacties Statistieken

| | Publiek