Onze-Lieve-Vrouw Sint-Pieterskerk

De geschiedenis van de kerk op het Sint-Pietersplein gaat terug tot de tijd van de Sint-Pietersabdij, gesticht in 630 door Amandus en heropgericht in 811 door Karel de Grote. De romaanse abdijkerk verdween door de beeldenstorm rond 1580. Resten van deze kerk bleven bewaard in de zeszijdige askapel van het koor.
De eerste steen van de actuele barokke kerk in Ledische kalkzandsteen werd gelegd in 1629. Het ontwerp wordt toegeschreven aan jezuïetenbroeder en architect Pieter Huyssens (1577-1637), die ook aan de Sint-Carolus Borromeuskerk in Antwerpen werkte en door een Italiëreis op de hoogte was van de klassieke architectuur. De bezoeker wordt het eerst geconfronteerd met de theatrale westgevel, die door het immense plein voor de kerk nog beter tot zijn recht komt. Niet minder indrukwekkend is de achtzijdige centrale koepel, geïnspireerd op de Sint-Pieterskerk in Rome, met omtrek van vijftig meter en een binnendiameter van twaalf meter. Tenslotte domineert de vierkante oosttoren de Schelde, als symbool voor de macht van de abdij.
In de Franse tijd werd de Sint-Pieterskerk een museum voor schilderkunst. Heel wat werken uit de 17de en 18de eeuw decoreren nog steeds het harmonieuze, monumentale kerkinterieur. Vanaf 1810 werd ze opnieuw parochiekerk, onder meer ter vervanging van de nabijgelegen Onze-Lieve-Vrouwkerk (gesloopt onder het Franse bewind). Onder het Sint-Pietersplein werden daarvan resten opgegraven. De huidige kerk, met de dubbele naam, pronkt met een schat aan meubels, beelden, houtsnijwerk en edelsmeedwerk. Vermeldenswaard is de verfijnde rococo koorafsluiting in verguld smeedijzer, in 1742-1749 gerealiseerd door Joseph Maniette uit Kamerijk (Cambrai).

Meer informatie

Reacties Statistieken

| | Publiek | Duits • Engels • Frans