Sint-Petrus en Sint-Martinuskerk

De oudste delen van de kruiskerk komen uit de 13de eeuw en omvatten de basis van de vieringtoren, de kruisbeuk en het middenkoor. Ze zijn te herkennen aan het gebruik van onregelmatige Doornikse kalksteen als bouwmateriaal en hun Romaanse stijl.
Tijdens de 14de eeuw werd het koor in gotische stijl uitgebreid. Waarschijnlijk bleef de Romaanse benedenkerk
onaangeroerd tot het begin van de 17de eeuw. In de hierop volgende eeuw werd de Romaanse benedenkerk fasegewijs vervangen door een hallenkerk met drie even hoge beuken. In 1864 werden de noordelijke zijbeuk en de westgevel voorzien van een pittoresk neogotische uitzicht
o.l.v. architect Edmond de Perre.
In 1906 begon er een restauratie o.l.v. Hendrik Geirnaert waarbij de historische bouwsporen werden blootgelegd door het weghalen van de kalklagen. In de jaren ’30 van de 20ste eeuw moest het waardevolle 17e-eeuwse meubilair gedeeltelijk wijken voor de gangbare neogotische vernieuwingen. Een kerkbrand in september 1944 zorgde voor de totale vernieling van het interieur. Een grootscheepse restauratie werd ingezet in 1948 en de kerk werd weer ingezegend op paaszondag 1950.

Meer informatie

Reacties Statistieken

| | Publiek | Duits • Engels • Frans