Sint-Willibrorduskerk

 
De Sint-Willibrorduskerk valt op door zijn twee torens, in geheel verschillende stijl en materiaal. De witstenen toren (die ooit als vuurtoren diende) is een overblijfsel van de 17de eeuwse kerk. Op deze toren na werd de kerk halverwege de 19de eeuw gesloopt. In de plaats werd een bakstenen neogotische kerk opgetrokken (1848).
Na vernieling in de Eerste Wereldoorlog werd de kerk heropgebouwd in de jaren 20 van de 20ste eeuw. In de periode 1930-35 werd de kerk in zuidelijk richting uitgebreid, met ook een tweede zuidoostelijke bakstenen toren. Dat deel is ontworpen in neo-romaans-byzantijnse stijl. Het is een ruim vierkant gebouw met drie koren, een breed schip en smalle zijbeuken.
Op het fronton, boven de toegang, staan Christus, Maria Middelares en Willibrordus afgebeeld.
Het retabel op het Willibrordusaltaar (1854) toont ook taferelen uit het leven van de heilige. In 1935 kwam er een ander hoofdaltaar naast.
Het mirakelkruis werd tijdens de Beeldenstorm op het strand begraven en vergeten. Het kwam in 1657 spontaan weer aan de oppervlakte.
Verder in het interieur: gerestaureerde muurschilderingen, brandglasramen en ook enkele elementen uit de oude kerk

Meer informatie

Reacties Statistieken

| | Publiek | Duits • Engels • Frans