Olifantstraat

Toen de Gentse zoo in 1905 op de fles ging, moest men voor de dieren een nieuw onderkomen zoeken. De beesten werden per opbod openbaar verkocht en gingen als zoete broodjes de deur uit. Het enige exemplaar dat niet meteen een nieuwe thuis vond, was de populaire olifant Betsy. Wie zou in godsnaam zo'n gevaarte in huis halen en te eten geven? Een man die dacht er een schone frank aan te verdienen was Frans Hillaert, bijgenaamd Ciesken de Gismarchand. Hij kocht Betsy voor precies 350 frank en dacht er meer dan het dubbele voor te krijgen van de Londense zoo. Toen ze in Londen niet al te geïnteresseerd bleken, wist Ciesken aanvankelijk niet goed van welk hout pijlen maken. Betsy zou nogal een dure kostganger worden en daarom besloot hij dat het voor iedereen het beste zou zijn de olifant te slachten. De kolos werd eerst eigenhandig door Hillaert gewurgd met behulp van staalkabels, aangespannen door een windas. Zijn vriend, Félicien Rogghé, een gereputeerd Congojager, gaf het dier uiteindelijk het genadeschot. Daarop volgde een uniek gastmaal in hotel Gambrinus in de Vlaanderenstraat. Vrienden en kennissen van de heer Hillaert werden getrakteerd op de lekkerste brokjes olifantenvlees. De rest van ons Betsy werd door een vleesfabrikant aan 12 centiem per kilo in worsten gedraaid en haar skelet werd in de universiteitskelders van de Ledeganckstraat opgeborgen.

De enige die een traan voor Betsy plengde, was de man die haar twaalf jaar lang in de dierentuin had verzorgd. Adolf Verhaeghe verhuisde na zijn zoölogische carrière naar Drongen en opende er café ‘In den Olifant’.

Réactions Statistiques

| | Publique