Atlantikwall Museum

Batterij Todt, oorspronkelijk Siegfried, was een kanonpositie van de Marine Artillerie Afdeling 242 van de Duitse marine bij Cap Gris-Nez aan het Engelse Kanaal in Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze was uitgerust met vier 38 cm scheepskanonnen (C/34), die werden gebruikt op de slagschepen Bismarck en Tirpitz en een bereik hadden van maximaal 55,7 km. Cap Gris-Nez is een landtong aan de Straat van Calais, het smalste deel van het Engelse Kanaal. Voor de batterij werd per koepel ruim 800 ton ijzer en 12.000 m³ gewapend beton gebruikt. De plafonddikte van de geschutsbunkers bedraagt 3,5 meter dik. Op 24 september 1941 begonnen de eerste kanonnen van de batterij de Engelse zuidkust te beschieten. De officiële inauguratie vond plaats in februari 1942, toen de batterij een nieuwe naam kreeg ter ere van Fritz Todt, het hoofd van de Todt Organisatie, die begin februari bij een ongeval om het leven kwam. Naarmate de oorlog vorderde, werd de batterij onderdeel van de vestingwerken van de Atlantikwall, die bijzonder goed ontwikkeld waren in het gebied rond de Straat van Calais vanwege de nabijheid van Groot-Brittannië, omdat de Duitse leiding verwachtte dat de geallieerden hier zouden landen. Zelfs na de geallieerde landing in Normandië gingen de bombardementen op Engeland door. Nadat de RAF-bombardementen grotendeels ineffectief bleven, werd de Todt-batterij op 29 september 1944 door Canadese troepen vanaf de landzijde veroverd. Drie bunkers overleefden de Tweede Wereldoorlog zonder grote schade. Eén werd vernietigd door boobytraps die door twee Fransen waren afgezet. In een bunker is nu een museum gevestigd. Een van de twee overgebleven K-5-spoorwegkanonnen bevindt zich buiten.

Reacties Statistieken

| | Publiek | Duits • Engels • Frans