Onze-Lieve-Vrouwkerk

De kerk van Mariakerke gaat vermoedelijk terug op een 10de-eeuwse driebeukige transeptloze romaanse kerk met oosttoren gebouwd in Doornikse kalksteen, op de hoogste plaats van Mariakerke. Ze onderging een ingrijpende verbouwing in Scheldegotische stijl in de loop van de 13de eeuw. De vieringtoren, die ter hoogte van de bedaking overgaat van een vierzijdig naar een achtzijdig volume, behoort tot die periode, maar de aanzet is vermoedelijk 10de-eeuws. Ook de bouw van het transept, de uitbreiding van het koor en de aanpassing van de zijbeuken met opvallende reeks dwarsgeplaatste zadeldaken zijn vroeggotische aanpassingen. De torenspits zou dateren van 1735.
In 1887-1892 liet architect August Van Assche (1826-1907) het schip verlengen, de doopkapel in het zuiden toevoegen en de kerk in haar geheel restaureren. Toen kwam ook de traptoren erbij.
Het meubilair is grotendeels ontworpen door architect Van Assche. De preekstoel en de orgelkast werden in 1893-1894 gemaakt door Pieter Pauwels. Het orgel is een instrument gerealiseerd door Pierre Schyven. De neogotische altaren (hoofdaltaar en zijaltaren) werden rond 1870 uitgevoerd door Leopold Blanchaert naar ontwerp van de pionier van de neogotiek in Vlaanderen, Jean-Baptiste Bethune. De biechtstoelen zijn van de hand van Mathias Zens. Het zilverwerk en het textiel in de kerk dateert hoofdzakelijk uit het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw.
Merkwaardig is de 14de-eeuwse pyxis bekroond met Onze-Lieve-Vrouw met Kind in email. Tenslotte zijn ook de neogotische glasramen uit bekende ateliers het vermelden waard.

Plus d'informations

Réactions Statistiques

| | Publique | Allemand • Anglais • Français