Aywaille in het land van Ourthe – Amblève

Een mooi alternatief wanneer wandelen aan de Ninglinspo te druk is. Verken de smalle en ruigere oevers van de Amblève zoals Fonds de Quarreux en bewandel natuurgebieden zoals Heid des Gates met zijn steile kliffen. Een pittige wandeling van bijna 25 km door de bossen en langs de hellingen van de Amblèvevallei.

 

Stilaan de laatste dagen van een warme en droge zomer, dus nog is een mooie kans om te genieten van een Belgische rivier met een omliggende reliëfrijk landschap ter voorbereiding van onze jaarlijkse (buitenlandse) bergtrip. Vandaag richting Aywaille op een anderhalf uurtje rijden van Brussel. Geen eilandengroep van de Verenigde Staten in de Grote Oceaan, maar een dorp in de Luikse provincie aan de Amblève dat wordt uitgesproken als 'Éwaj' en niet als 'Aywaie of (h)Awaii'...

 

 

We parkeren ons aan het zwembad van Aywaille op een honderdtal meter van het station en zetten de eerste klim in naar het natuurreservaat 'Heid des Gattes'. Een ruw stuk natuur met kliffen tot 50m hoog - in een gebied van 54 hectare groot op de zuidelijke grens van de Condroz. Sinds 1952 werd deze site opgenomen in een lijst van uitzonderlijk erfgoed van Wallonië en is ondertussen uitgebreid met de twee omliggende oude steengroeves Goiveux en Falize. We nemen alvast uitgebreid de tijd om dit natuurgebied te verkennen langs zijn kliffen, door zijn grotholtes en ruïnes. 

 

Let wel op!  Verspreid gevallen rots-puin tonen aan dat je best voorzichtig bent en je beter niet te kort onder de steilere kliffen loopt... 

 

Wanneer we afdalen richting de oevers van de Ambléve komen we in Sougné-Remouchamps aan. De voormalige woonplaats van Philippe Gilbert voor hij naar Monaco verhuisde en een dorp gelegen aan de voet van de 'Côte de La Redoute' - een zwaardere klim in de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik. In deze deelgemeente van Aywaille kan je daarenboven de grotten van Remouchamps verkennen. Een minder gekend grottenstelsel dan de grotten van Han, maar dit 'Wonder der Wonderen' heeft alvast één van de langste ondergrondse boottochten ter wereld op Le Rubicon.

 

Wat ook het landschap in dit dorp domineert zijn de viaducten van Sécheval & Remouchamps. Deze liggerbruggen van de E25/A26 overbruggen een lengte van 340m en 939m, op een hoogte van 80m boven de Amblèvevallei. Lokaal ook gekend als viaduc des suicidés of viaduct van de zelfdoding (preventie zelfdoding - bel 1830) ontsiert deze impressionante constructie uit 1980. 

 

Spijtig genoeg kunnen we als voetganger deze viaducten niet gebruiken om de valleien van Ruisseau de Gervova en de Amblève te overbruggen. Bijgevolg betekent dit twee maal een pittige en steile klim, gevolgd door een even steile afdaling. Na de tweede kuitenbijter beslissen we om een kleine pauze te nemen ter hoogte van een mooi uitzichtpunt - Belvédère Rahir. Een perfecte picknickplaats met zicht over Château de Montjardin en zijn omliggende domein. Ooit een wachttoren uit de 12de eeuw die door de jaren heen werd uitgebreid tot het hedendaagse kasteeldomein. Het domein won in 2016 als eerste landgoed het "Wildlife Estates"-label  - een label dat eigenaars beloond voor de inspanningen ten gunste van de natuur en hun biodiversiteit. 

 

Genoeg gepauzeerd en weer tijd om wat kilometers te maken. We dalen opnieuw naast de pijlers van dit viaduct. Na het oversteken van de N697 - Rue de Spa starten we vandaag aan de vierde noemenswaardige klim, in de schaduw van dit reusachtige snelwegviaduct van Remouchamps. Een klim om u tegen te zeggen, maar waardoor we een meander van de Amblève afsnijden en de kilometers aanzienlijk kunnen inkorten. Bovenaan deze pittige klim komen we via Heid Rochette aan de heuveltop van Les Rochettes uit. Vervolgens dalen we opnieuw via Heid Des Nacecelles, om terug aan de Amblève uit te komen. Geen paadje, maar een schuin voetpad langs N633 - Rue de Trois-Ponts en een brug over de Amblève brengen ons naar het volgende dorp op onze route.

 

 

Nonceveux, een dorp gelegen in een meander van de Amblève en vlakbij de samenvloeiing met de Ninglinspo - een mooie zijrivier die we een tijdje terug verkende en wel gekend is bij meerdere wandelaars. Bij warmer weer zoals vandaag of lock-downs kan het er behoorlijk druk zijn, dus passen we vandaag voor dit pareltje en beslissen we om via de oevers van de Amblève ons pad verder te zetten. 

 

Niet via GR571 - Tour des Vallées des Légendes, maar een wegje aan de overzijde van deze legendarische rivier - Amblève. Een zijrivier van de Ourthe die ontspringt nabij Honsfeld, op een hoogte van ongeveer 600m boven de zeespiegel, in de gemeente Büllingen. Met zijn bekken in de Hoge Ardennen baant deze 90km lange stroom zich een weg via de watervallen van Coo naar de Ourthe, die op haar beurt uitmondt in de Maas. 

 

Vooral het stukje Fonds de Quarreux maakt van deze rivier een bijzondere plek. De Amblève bezaaid met talloze afgeronde kwartsietblokken in alle formaten en die bij de oudste van de Ardennen behoren. Het is ook op deze plek dat de Amblèvevallei het smalst is en diep uitgesneden is door de miljoenen jaren erosie van de rivier, aardverschuivingen en overstromingen, die deze plek vormde tot dit ruiger stuk Amblève van vandaag. 

 

Gevormd door Moeder Natuur of door de duivel? Volgens een lokale legende zijn de grote afgeronde blokken de resten van een molen die door de duivel vernietigd werden. Dit nadat de molenaar zijn ziel verkocht aan de duivel waartegen zijn vrouw in opstand kwam. Als straf voor de molenaar doodde de duivel de molenaarsvrouw en vernietigde zijn molen. De rotsblokken van Fond de Quarreux zijn nog de enige restanten van de molen, waar je soms de huilende man zou horen.

 

Vanaf een klein zijstroompje van de Amblève verlaten we de Amblèvevallei om via het Bois Du Seigneur te klimmen richting Bois D'Aywaille. Een groot bos en talloze smalle paadjes brengen ons opnieuw richting het startpunt van vandaag. 

 

Na de snelweg E25/A26 te dwarsen met een kleine tunnel brengt Le Grand Bois ons met leuke smalle paden via het gehucht Stoqueu en de Côte de Kin naar Chantoir de Kin. Kin - Een gehucht in Aywaille op de grens van de Ardennen met de Calestienne. De Calestienne is herkenbaar door de aanwezigheid van chantoires of zinkgaten en verschillende grotten die in deze kalksteenrijke streek talrijk aanwezig zijn. Ter hoogte van dit gehucht zijn we dankzij een niet toegankelijk rustgebied voor wild (vol jagershutten) genoodzaakt om de bredere GR575/576 - A travers Le Condroz te volgen naar het nog kleinere gehucht Henumont. 

 

Vanaf dit gehucht zakken we terug af naar de geplande route en de ruïnes van Château Vieux Jardin. Enkele overblijfselen van muren die dateren uit 1327 en de eerste locatie vormde van Château Mon Jardin - het kasteel dat we eerder tegen kwamen op onze route en in 1327 nog als wachttoren fungeerde. Na het nemen van enkele paden zigzagend door deze ruïnes dalen we af naar Grottes Docteur Thiry en Rue Du Fond de Kin. 

 

 

Het laatste deel van onze toch wel zware daguitstap start aan NewLife Outdoor of een avontuurlijk park waar je naast rotsklimmen en via ferrata nog enkele avontuurlijke activiteiten kan meepikken. Deze omgevormde steengroeve beklimmen we langs een openbaar pad aan de linker rand van deze oude groeve, waar we helemaal bovenaan een blik kunnen werpen over deze Carriere Dieupart. Na een gedenksteen en wat verder de bank van de romantische schrijver Marcellin Lagarde uit 1930. 

 

Na het afdalen van een trap naast de spoorweg en het nemen van de tunnel eronder, komen we in de buurt van station van Aywaille en zijn centrum van deze Luikse gemeente. Een dorp met veel cafés en restaurant waar vooral de  Rue Hongrée me wist te charmeren. Een mooie beloning in een lekker restaurant na deze zware wandeling van bijna 25km, door dit prachtig reliëfrijk stuk België.