Alblasserwaard

Gebied

Tienduizend jaar geleden kwam de laatste ijstijd ten einde en smolten de ijskappen van Noord-Amerika en Europa. Het smeltwater van het landijs bracht veel zand met zich mee, dat zich vooral in het westen van Nederland op de bodem afzette. De wind joeg het verse zand op tot een duinenrij, een natuurlijke bescherming tegen de zee. De grote rivieren baanden zich een weg door het zand.

Het zand, nu eens onder, dan weer boven water, bleek een vruchtbare bodem: er groeiden planten en bomen, zoals riet, dotters, gele plomp, wilgen, populieren, hazelaars en naaldbomen. De restanten daarvan klonterden als een steeds dikkere laag vochtig veen samen op de bodem. De Alblasserwaard werd over een periode van duizenden jaren met veen overdekt.Hier en daar waren de duinen zo hoog, dat ze de vorm van het landschap bepaalden. Nog steeds zijn ze op sommige plaatsen zichtbaar als markante verhogingen, de zogenoemde ‘donken’.

De strijd van de mens tegen het water

Nederland is een waterland en grote delen land zouden onder water komen te staan als er geen dijken en gemalen waren. Dijken rondom onze woongebieden vormen zo waterschappen met weiland en akkerbouw. En sloten voor de eerste afvoer van regenwater om ons te beschermen tegen natte voeten.
Met behulp van allerlei hulpmiddelen heeft de Alblasserwaarder zich moeten beschermen tegen steeds meer omringend stijgend rivierwater en een dalende poldergrond.

Reacties Statistieken

| | Publiek