Schokland

Het unieke Schokland werd door UNESCO herkend als werelderfgoed in 1995. Schokland was ooit een eiland in de Zuiderzee, maar kwam door inpoldering te midden van de Noordoostpolder te liggen. In 1859 werd Schokland, toen nog een eiland, om veiligheidsredenen ontruimd. Het eiland was behoorlijk aan het eroderen door golfslag en de dreigende kans op overstroming maakte het dorp veel te gevaarlijk om te bewonen. Daarbij was de instandhouding van het eiland veel te duur en op bevel van koning Willem III werd het gehele eiland ontruimd in 1859. Ironisch genoeg is het eiland na 1859 nauwelijks kleiner geworden en zelden door stormen bedreigd. In 1932 was het gevaar geweken, door de voltooiing van de Afsluitdijk in het IJsselmeer. Sinds de drooglegging van de Noordoostpolder in 1942 maakt het deel uit van het vasteland. Schokland was in de Middeleeuwen veel groter dan nu. Door zware stormen en landafslag werd het eiland steeds kleiner. Van de drie dorpen is alleen de bebouwing van Middelbuurt deels bewaard gebleven, met de uit 1834 daterende kerk. In de jaren tachtig van de 20e eeuw werden enkele houten huizen in Zuiderzeestijl gebouwd. Daar is nu een museum gevestigd, met een permanente tentoonstelling over de vondst van onder meer mammoeten bij het eiland. Nabij Schokland ligt een gesteententuin waarin stenen zijn te bewonderen uit de ijstijden. De vroegere haven van Emmeloord aan de noordkant van het eiland is gedeeltelijk gereconstrueerd.
De lotgevallen van Schokland zijn door Harry Mulisch verwerkt in de novelle De sprong der paarden en de zoete zee (1955).

Reacties Statistieken

| | Publiek