Stadhuis met belfort - Diskmuide

De eerste steen van het stadhuis werd gelegd in 1428.

Tussen 1567 en 1572 werden grote verbouwingen uitgevoerd. Op een schilderij van Hacke uit 1716 ziet men ook een binnenkoer en een kapeltorentje. De bouw van het derde neogotische stadhuis vond plaats tussen 1875 en 1880 naar plannen van de Brugse architect Louis Delacenserie, maar tijdens de wederopbouw (1923) na de Eerste Wereldoorlog grepen de architecten terug naar de bouwkundige elementen ontleend aan de regionale Vlaamse renaissancestijl.

De nieuwe belforttoren herrees op de binnenplaats als typisch Vlaams en middeleeuws symbool van de stedelijke vrijheid. In 1935 werd een beiaard van 30 klokken in het belfort ondergebracht in de opengewerkte klokvormige torenhelm omringd door vergulde vogels en bekroond met bol en vergulde zeemeermin als windhaan.

De toren staat op de lijst van 56 belforten in België en Frankrijk die als werelderfgoed zijn erkend door UNESCO.

Het interieur is neogotisch met secundair ook art-decogetinte elementen, onder meer de trouwzaal en de raadzaal: moerbalken, een neogotische schouwmantel, sokkellambrizering en stucplafond met floraal lijstwerk in art-decostijl. De traphal en de zogenaamde gotische zaal zijn respectievelijk overwelfd met een neogotisch houten ton- en spitstongewelf met gordelbogen. In de toegangshal staat een zwarte gepolijste natuurstenen gedenkplaat en bronzen hoogreliëf voor de militaire en de burgerlijke slachtoffers van de Eerste en Tweede Wereldoorlog en de politieke gevangenen van de Tweede Wereldoorlog (onthuld in 1926), alsook een kleinere witmarmeren gedenkplaat voor de Canadezen die gesneuveld zijn in Diksmuide tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Willem Vandenameele