Pietje Potlood

De watertoren in Meije is ontworpen door architecten Posthumus Meyes en Van der Linden en is gebouwd in 1931–1932 door aannemersbedrijf Bollen uit Hilversum in opdracht van de toen nieuwe waterleidingmaatschappij De Elf Gemeenten naar ontwerp van Ingenieursbureau Dwars, Hederik en Verhey. De toren heeft een hoogte van 57,65 meter en een waterreservoir boven in de toren met een inhoud van 450 m3. De kleine raampjes in de strakke gevel en een opvallende daklijst zorgen toch voor fraaie detaillering. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de toren een baken voor vliegers van zowel Duitse als geallieerde zijde.

In 1977 is de toren gerestaureerd. Naast duizend liter reparatiemortel ging er ook nog eens tweehonderd liter witte betonverf over de buitenzijde, waarmee de toren zijn huidige uiterlijk kreeg.

Het is een van de laatste watertorens in eigendom van drinkwaterbedrijf Oasen. De toren is in de regio bekend onder de naam ‘Pietje Potlood’ of ‘Het Zoutvat’ en heeft sinds 2001 de status van rijksmonument. Om de watertoren op een goede manier voor de toekomst te kunnen behouden, overweegt Oasen de toren een nieuwe functie te geven. Een architectenburo voerde in 2015 een ontwerpend onderzoek uit naar de kansen voor herbestemming. Het herbestemmen van watertorens vraagt vaak om forse bouwkundige ingrepen. Het is daarbij belangrijk om het monumentale karakteristieke exterieur en interieur waar mogelijk te behouden. Dit kan op gespannen voet staan met de ingrepen die nodig zijn voor de transformatie. Zo zitten er kenmerkende kleine raampjes in de strakke gevel, terwijl nieuwe functies mogelijk om meer daglicht vragen.
 

Réactions Statistiques

| | Publique