De stuw van Borchêne: idyllisch

We blijven de weg langs de aquaduct volgen, doorheen het bos. In de diepte naast ons horen we het water van de Borchêne kabbelen tot we plots aan een klein meertje komen te staan. Bij nader inzien is ook dit een studam. Weliswaar van broekzakformaat, maar daarom niet minder pittoresk. Generaties jongeren uit de streek hebben hier leren zwemmen. Er waren toen zelfs kleedcabines voorzien en het geheel werd in 't oog gehouden door zwemmonitoren.

Nochtans was deze kleine stuw niet door iedereen gewenst. In de gemeenteraad van Verviers van 1869 - deze stad was immers een belangrijke financier van de Gileppeproject - lopen de discussies hoog op. De burgemeester moet waarschijnlijk de raad voor een voldongen feit gesteld hebben. De 300.000 goudfranken voor deze kleine stuw waren reden van de onvrede. En waarvoor had men dan deze stuw nodig? Wel, in afwachting dat de grote stuwdam klaar zou zijn, leek het interessant om een stuw te bouwen op de Borchène. De aquaduct naar Verviers zou hier immers haar weg vinden. Het leek een 'kleine' moeite om dan maar een extra stuw te bouwen. Feit is dat in 1872, een vijtal jaren voor de realisatie van de stuw van de Gileppe, het water van de Borchène de industrie in de stad kon bevoorraden.

De omwonenenden van het riviertje waren niet zo gelukkig omdat de stuw een deel van het noodzakelijk water afsloot. In 1989 heerste er een epidemie van typhus in de streek. De reden bleek dat het water van Borchêne vervuild was omdat het door de weilanden liep en de koeien het water bevuilden.

Jan Rymenams