Werregarenstraat

Graffiti spuiten is illegaal en de straffen die ervoor worden uitgedeeld, zijn niet mals. Als je tijdens het spuiten betrapt wordt, riskeer je acht dagen tot 1 jaar cel en een geldboete die varieert tussen € 130 en € 10.000. En toch blijkt dit allesbehalve ontmoedigend te werken. Menige gevel werd in de loop der jaren van een kleuriger kleedje voorzien, de een al keuriger dan de ander. Om het ‘wildspuiten’ binnen de perken te houden, besloot het Gentse stadsbestuur - op voorzet van schepen Rudy Van Quaquebeke - in 1996 een aantal gedoogzones voor graffiti te voorzien. Het Werregarenstraatje is er een van. Meneer Van Quaquebeke had zijn medeschepenen zodanig enthousiast weten te maken voor zijn plannen dat het stadsbestuur niet enkel 2 straten en een aantal urinoirs aan de graffitischrijvers schonk, maar die mensen er ook prompt een paar potten verf gratis en voor niets bijgaf. Uiteraard konden de artiesten daar niets mee aanvangen, want graffiti dient gespoten te worden.
Graffiti lijkt je misschien een hedendaagse plaag, maar aan het begin van onze tijdrekening was men al vertrouwd met het fenomeen. Jaja, onze Romeinse voorvaderen hadden de gewoonte om de muren met van alles en nog wat te bekladden. Uiteraard gebruikten ze daar geen verf voor, ze krasten wel lustig hun naam (‘Julius was here‘), hun beroep, commentaren van politieke aard, vloekwoorden of de aanbeveling voor een of andere prostituee in de muren. Het woord ‘graffiti’ is dan ook afgeleid van het Italiaanse ‘graffiari’, wat zoveel wil zeggen als ‘inkrassen’.
De schreeuwerige tekeningen die nu ons straatbeeld sieren, stammen echter niet uit de Romeinse tijd. Deze vorm van graffiti is overgewaaid uit het New York van de jaren 1960. De straatbendes aldaar gingen de verveling tegen door met de viltstift in de aanslag de muren van de metro vol te schrijven (zowaar een perfecte manier om je territorium af te bakenen). Al gauw moesten ook de metrostellen zelf eraan geloven. Maar omdat een viltstift nu eenmaal niet indrukwekkend genoeg was, schakelde men over op spuitbussen met verf. Er werd lustig gespoten alsof het niets was. Zoetjesaan begonnen de graffitischrijvers zichzelf als artiesten te profileren. En zoals elke goede artiest betaamt, wilden ze uiteraard hun werk ondertekenen. Maar omdat graffiti nu eenmaal in de criminele, want illegale, sfeer zit, was het nogal hachelijk om je eigen naam onder je kunstwerk te zetten. Daarom koos men voor een soort handtekening die men binnen het jargon een TAG noemt. De eerste die met dit idee op de proppen kwam, was een jonge Griek die zijn werk steevast ondertekende met zijn codenaam TAKI 183. Vandaar het woord ‘taggen’.
Mocht je over een week of twee opnieuw door dit straatje lopen, dan zal het er helemaal anders uitzien. Bijna elke dag zijn hier graffitischrijvers aan het werk die duchtig de ene laag verf boven de andere aanbrengen. Voel je het zelf kriebelen? Laat je dan volledig gaan, want hier mag het!

Réactions Statistiques

| | Publique | Anglais