Den Bevenden Hazelaar

Als op het einde van de achttiende eeuw de Oostenrijkers uit ons land werden verdreven, werden ze ook achterna gezeten door bewoners uit onze streken. Boeren met rieken en stokken gewapend dreven hun bezetters uit. Op de wijk Oostmoer vierde men de bevrijding met bier en gezang. Tegen de avond keerden de achtervolgers zegevierend huiswaarts. Door de zegeroes waren de gemoederen verhit. Onder de terugkerenden bevonden zich edelen en krijgslieden te paard. Door taal en kledij kwam een van hen de Oostmoernaren zeer verdacht voor. Moest er nu nog een Oostenrijker onder hun handen vallen... ! «Een vijand !» werd er geroepen. En zonder dat iemand het kon zeggen hoe het was gebeurd werd de vreemde krijger van zijn paard geslagen. Lijkbleek lag hij daar in 't zand. Maar zo ernstig hadden de Oostmoernaren het toch niet gemeend. Was het wel een Oostenrijker ? Niemand kende hem. De mensen dropen af. Ze grendelden deuren en blinden dicht. Als een tijd nadien de vader van de neergeslagen ruiter kwam navraag doen: «Hebt ge mijn zoon niet gezien ?» haalden de bewoners de schouders op; ze hadden niemand gezien of gehoord.

Als 't donker was werd een lijk naar de bossen gedragen. Op het einde van 't Meistraatje hebben ze het begraven in een diepe kuil. In de versomgewoelde aarde hebben ze een boom geplant, om de sporen uit te wissen. Graaf van Kleef heeft nooit zijn zoon teruggevonden. Daarom beven nog altijd de blaadjes van de boom.

est2000