Sint-Amanduskerk

 
De kerk en ernaast de merkwaardige pastorij zijn in 1865 gebouwd naar een ontwerp van de Brugse architect Antoine Verbeke. In die tijd pronkte zowel de burgerlijke bouwkunst en de kerkelijke bouwkunst met de nieuwe stijl, de neogotiek. Beide gevels zijn in rode baksteen uit West-Vlaanderen opgetrokken. Alleen dekstenen en vensters zijn van hardsteen. Ook de gevels van de kloostergebouwen achter de kerk staan in de zelfde baksteen.
De groep gebouwen is beeldbepalend op het kruispunt van de twee belangrijke wegen. De noord-westkant van de kerk zelf is het meest interessant omdat het uit verschillende harmonieuze delen is samengesteld: de asymmetrisch geplaatste toren gemarkeerd door de vier kasteelachtige torentjes, het spitsboogvenster met gotisch traceerwerk boven het inkomportaal, het ronde traptorentje in de oksel tussen portaal en toren, de dwarsbeukgevel met de hoge puntgevel, enz..
Op oude postkaarten ziet men dat het interieur bepleisterd is en neogotisch gepolychromeerd. De kerk werd in WO I beschadigd en in 1922 naar oorspronkelijk plan herbouwd. De warme polychromie in de kerk valt op. De picturale decoratie in de blinde spitsboognissen aan het altaar stellen de twaalf apostelen voor. Boven het altaar zijn ook brandglasramen in de neogotische stijl. Het meeste meubilair, het tochtportaal met het doksaal en de natuurstenen doopvont zijn eveneens neogotisch. Bemerk ook de kleuren van het marmer van het nieuwe altaar, geheel naar neogotische traditie.
De pilaren stellen de heiligen voor. De H. Amandus, de patroonheilige staat rechts vooraan. Aan de noordgevel staat een mooie Calvariegroep. Deze beelden stonden in weer en wind aan de noordkant onder een afdakje. We vonden deze schatten op zolder, spijtig ze zijn zwaar beschadigd.

Wizpr.guide