Sint-Martinuskerk

De eerste kerk bevond zich op de linkeroever van een afgesneden Scheldemeander, binnen de burcht van de heren van Petegem. Het was een houten zaalkerk uit de negende eeuw, die later werd vervangen door een eenbeukige stenen kerk.
In 1291 verkreeg Gwijde van Dampierre de toelating van Paus Nicolaas II, de St.-Martinusparochie en de begraafplaats N.O. te verplaatsen, naar het huidige dorpscentrum. De kerk uit deze periode had oorspronkelijk drie beuken. Ze was gelegen in een kerkhof met monumentale grafstenen. Deze driebeukige kerk had tot 1918 een 18de-eeuws voorkomen: één zadeldak, een schip van vijf traveeën met lage zijmuren en een vierkante toren met een ingesnoerde zeshoekige spits.
Door zware bombardementen in november 1918 brandde de kerk volledig uit en kwamen de interessante laatromaanse-vroeggotische kenmerken van de oude kerk tevoorschijn. De bepleistering kwam los en de originele steen werd zichtbaar. De kerk werd in 1920-1925 in haar "oorspronkelijke vorm" gereconstrueerd. Er staat een gedenkplaat rechts van de toren. De kerkvloer werd 45 cm uitgegraven en er kwam een nieuwe toren.
Een gekruisigde houten Christusbeeld, onderdeel van de vroegere calvarie, werd in 1931 tegen de zuidelijke torengevel geplaatst. Binnen in de kerk bevindt zich een houten sculptuur van Jezus aan het kruis daterend uit de 18de eeuw.
De glasramen in het koor en de zijkoren dateren uit drie periodes en beelden taferelen van de Heilige Martinus en van Onze-Lieve-Vrouw uit. Bemerk verder het neogotische meubilair, de beelden uit de jaren 1921-1923, het hoogaltaar en de stenen preekstoel.

Wizpr.guide