Fort van Saint-Héribert

Het lijden van de soldaten.
Op de vooravond van de gevechten op de verdedigingsgordel van Namur is het vertrouwen in de onneembaarheid van de forten groot.  Maar bij de eerste bombardementen begrijpen de Belgische soldaten als snel dat de destructieve almacht van de Duitsers enorm is.  De forten zullen niet lang standhouden.
Heel snel wordt de communicatie met de buitenwereld verbroken.
De soldaten zijn dan helemaal op zichzelf aangewezen en blijken slecht voorbereid en uitgerust.  Ze worden in de ondergrondse en slechtverluchte gangen verstikt door de dikke rook van ontploft buskruit dat door de Duitsers wordt gebruikt.
Op verschillende plaatsen breekt paniek uit omwille van de geweldadige belegering.  In het fort van Marchovelette sterven de soldaten verbrand of verpletterd onder het beton.
"De rook en gassen afkomstig van de ontploffingen van de obussen vulde de gangen, de lucht werd dik en verstikkend, de electriciteit en de verlichting vielen uit en het fort werd in een komplete duisternis gehuld.  Er was geen ander geluid meer dan de donderende echos van de bommenregen en het kraken van de betonnen gewelven.  De geterroriseerde soldaten werden gek : één van hen hing zichzelf op, een andere wierp zich in een waterput om zeker niet levend in handen van de vijand te vallen.  In een ander fort dat op elk moment kon orden ingenomen, schold de almoezenier de zonden kwijt en sprak de laatste sacramenten uit..."

Wizpr.guide