Portrets

De kunstenaar Benoît (van Innis) (Brugge, 1960).

Het kunstwerk: 2002

Benoît ziet zijn werk als een totale integratie met de architectuur en de omgeving. In december 1976 besliste hij zijn studies aan het Onze-Lieve-Vrouwcollege in Brugge voor bekeken te houden en naar de kunsthumaniora te gaan in Sint-Lukas in Gent. Hoewel zijn vader hem liever architect zag worden, constateerden de leerkrachten van Sint-Lukas al gauw dat Benoît van Innis een schilder was. Met de schilderkunst ging er voor Benoît van Innis een wereld open. Vanaf hij deze ontdekte, was zijn hele leven op schilderkunst toegespitst. Zelfs op het fanatieke af.

Hij heeft deelgenomen aan verscheidene tentoonstellingen en meegewerkt aan verschillende kranten en tijdschriften (New Yorker, Esquire, Paris Match, Le Monde, De Standaard, Panorama, Knack, Le Vif, Lire...). Hij is auteur van de albums “Scrabbelen in de herfst”/“Rire en Automne à Bruges” (1989), “Het Verboden Museum”/“Le Musée Interdit” (1990), “Mijn Oom Gilbert”/“Oncle Gilbert” (1995) en “Bravo! Bravo!” (2000).

Reeks portretten en groepen gestileerde personages: acht portretten op de perrons en twee groepen personages in de lokettenzalen aan de Wetstraat en de Etterbeeksesteenweg. De perronwanden, aan weerszijden van de sporen, zijn opgebouwd uit grote panelen in wit beton en metselblokken in vuurklei. Met deze materialen wordt het openbare en het stedelijke karakter van het metrostation benadrukt.

In sommige van de vakken zijn de portretten van de hand van Benoît te bewonderen. Deze zwart gestileerde portretten zijn getekend op witte tegels. Het zijn anonieme gezichten zoals die van de metrogebruikers. Ze refereren ongetwijfeld naar het wachten van de reizigers op de metro. Het kunstwerk in de lokettenzalen geeft dan weer vooral beweging weer.

Het kunstwerk werd gerealiseerd in nauwe samenwerking met de architecten Henk De Smet en Paul Vermeulen.

Muurcompositie in tegels.

Davy De Vleeschouwer