Jozef Calasanzstraat

De schok voor de rustige wijk Achterbos kwam in 1954. Toen kwam de bouw van het Studiecentrum voor Kernenergie. Plots zag het gehucht de grootste bouwwerf uit de Belgische geschiedenis tot dan toe verschijnen. Het boerengehucht werd een aanzienlijke woonkern met lintbebouwing in alle richtingen. De lang gesloten levende gemeenschap was een deel van de grote wereld geworden.

Jakob Smits, de schilder van Achterbos, had de verandering perfect voorspeld. "Alles zal verdwijnen" vertlde hij op zijn sterfbed in 1928, enkel decennia voor de bouw. Jakob Smits was 34 toen hij vanuit Nederland neerstreek in Achterbos, een van de twaalf gehuchten van Mol. Hij zou er nooit meer weggaan. Het is de stille Jozef Calasanzstraat in Achterbos met de Sint-Apoloniakerk die nog het dichts in de buurt komt van wat Jakob Smits heeft geschilderd. Een wandeling door het gehucht laat zien hoe de oudste woningen de contouren verraden van de witlemen huisjes van weleer.

België had op het einde van de oorlog door levering van koloniaal uraniumerts aan de geallieerden toegang gekregen tot nucleaire technologie. Als een van de eerste landen werden plannen gesmeed voor elektriciteitsproductie door kernenergie. Een afgelegen bebost gebied, oorspronkelijk bezit van de koninklijke familie, werd uitgekozen om in 1954 het Studiecentrum voor Kernenergie te bouwen. Het lag dicht bij een water- en spoorweg, en ver genoeg van de bewoonde wereld. Want daar werd het kleine gehucht Achterbos niet bij gerekend.

"Het gehucht" van Jakob Smits hangt in het Jakob Smitsmuseum in Mol

Dromos