De Dahliastraat, “een nieuwe werkmanswijk te midden van hovingen”

Na de Eerste Wereldoorlog was de woningnood in de verwoeste stad Aarschot erg groot. De stad kocht onder burgemeester Coomans na lang aarzelen houten barakken van het Koning Albert Fonds. Ze werden o.a. hier aan weerszijden van de Elisabethlaan geplaatst en zouden nog tientallen jaren dienst doen.

Maar dit was niet voldoende. In 1920 schreef het katholieke weekblad De Klok: “Twee jaren zijn verlopen sedert de wapenstilstand. Een tweede winter staat voor de deur en nog zijn afgebranden en geplunderden dakloos en zonder meubelen. De woningnood is zo nijpend en steeds liggen onze huizen nog in puin. Niets wordt er gedaan. Dit moet veranderen! Wij zijn ijdele beloften en ellenlange redevoeringen moede!”.

Nieuwe mogelijkheden boden zich aan nadat in 1920 de Nationale Maatschappij voor Goedkope Woningen en Woningvertrekken (NMGWW) werd gesticht met als eerste doel de gemeenten te ondersteunen bij het voorzien in woningen voor de minderbedeelden. De kwaliteit van de huisvesting kwam hierbij slechts op de tweede plaats. De NMGWW zou vooral huurwoningen aanbieden.

De socialistische leiding van de NMGWW had duidelijk een voorkeur voor tuinwijken waar niet alleen huurwoningen met een flink stuk grond voor tuinbouw werd aangeboden, maar waar ook aandacht was voor sociale voorzieningen zoals scholen, winkels en buurthuizen. Dit idee werd echter reeds in 1922 door de katholieken onderuit gehaald door het organiseren van een premiestelsel dat eigendomsverwerving moest stimuleren. Zo werd de vrees getemperd dat deze tuinwijken rode bolwerken zouden worden. Bovendien zou een arbeider of bediende die een huis af te betalen had, volgzamer zijn.

In 1922 sloot de stad Aarschot aan bij de NMGWW en werd de CV Samenwerkende Bouwmaatschappij voor Goedkope Woningen gesticht. De bouw van de tuinwijk begon in 1923 onder de liberale burgemeester Daels.

Jan Rymenams