Sint-Michielsbrug

Het Sint-Pietersstation is de grootste en meest centrale 'statie' die deze stad rijk is.
Tot aan het begin van de 20ste eeuw spoorden de bezoekers de stad binnen langs het Zuidstation, aan het einde van de Vlaanderenstraat. Aangezien de trein altijd een beetje reizen is, nam het personenvervoer van en naar de stad exponentieel toe en dreigde de Zuidstatie het spoor bijster te raken. Veel overtuigingskracht was er van Gentse zijde niet nodig, want de overheid had al besloten dat een nagelnieuw en omvangrijker station op de lijn Oostende-Brussel een goede zaak zou zijn. Bovendien zou een spoorweghalte in de onmiddellijke omgeving van de terreinen van de wereldexpo van 1913 meteen mooi meegenomen zijn.

In 1908 werd het prestigieuze project op poten gezet. De opdracht werd toegewezen aan Louis Cloquet, de architect die eveneens mocht tekenen voor het Postgebouw en de Sint-Michielsbrug. Hij ontwierp een langgestrekt gebouw in eclectische stijl met als blikvanger een soort minaret-achtige, oosters aandoende klokkentoren. Aangezien de opdracht van de Belgische overheid kwam, opteerde hij ervoor om exclusief Belgische materialen te gebruiken. Amper 4 jaar na de eerste plannen, in 1912, mocht de eerste locomotief stoom afblazen in het gloednieuwe Sint-Pietersstation.

Sinds 1995 is dit gebouw een beschermd monument. Een goede zaak, want voor velen is het een architecturaal curiosum. Wie aandachtig kijkt, kan kantelen waarnemen die vanop een middeleeuws kasteel lijken weggeplukt. Deze worden op hun beurt geflankeerd door Indische mogoltorentjes en het geheel is opgevrolijkt met Venetiaanse en gotische motiefjes...

Kurt Van Belle