Jean Roggeman, vader van het Verviers syndicalisme

Jean Roggeman was de zoon van een Gentse textielarbeider die naar Verviers uitgeweken was. Hij studeerde en na zijn militaire dienstplicht, keerde hij in 1900 naar Verviers terug. Daar startte hij een krant om de arbeiders te mobiliseren, Le Tisserand. Deze krant wijzigde snel in ‘Le Travail’ die tot de jaren 1970 zou blijven bestaan. Op het einde van de 19de eeuw was er reeds belangrijke organisatie van arbeiders in o.a. coöperatieven en fabrieksvakbonden. De arbeidersorganisaties waren evenwel versnipperd, geïnspireerd door uiteenlopende anarchistische, federalistische en autonomistische stromingen. Roggeman slaagde erin om in 1902 deze versnippering grotendeels te verenigen in de Confédération syndicale. Een aantal successen zorgde voor de stabiliteit van de confederatie en in 1905 werd een algemeen vakbondsactie- en propagandacomité opgericht. De vakbondsmacht van de arbeiders kwam tot volle bloei toen ze zich in 1906 krachtig en vastberaden verzette tegen de totale lock-out van de textielbazen.

Tijdens deze krachtmeting was Jean Roggeman een van de leiders. Het ledenaantal van de confederatie was voortdurend gestegen van 2.000 in 1902 tot 7.000 in 1905 om tijdens de staking een piek van 16.300 vakbondsleden te bereiken, en dit op iets meer dan 20.000 arbeiders! De lock-out in 1906 trof 16.000 arbeiders. De bazen begonnen deze strijd in de overtuiging dat de arbeiders, die geen middelen van bestaan meer hadden, het maar een paar dagen zouden volhouden. Er werd echter een nationale solidariteit georganiseerd en er werd vanuit gans het land uitzonderlijke wederzijdse hulp geboden zoals collectes op het platteland en het opvangen van de kinderen van stakers in steden zoals Seraing, Antwerpen. Ook de bakkerij van De Vooruit uit Gent zou voedsel leveren. Tijdens het conflict bleven de arbeiders kalm en vreedzaam: er braken geen rellen uit en er was geen plaats voor geweld in de strijd. Na zes weken staken en vijftien dagen onderhandelen werd op 30 oktober een akkoord bereikt tussen de textielfederaties van werknemers en werkgevers.

Roggeman dwong de werkgevers tot het ondertekenen van een historische overeenkomst: de allereerste collectieve arbeidsovereenkomst voor de lange termijn en het eerste permanente bemiddelingsorgaan tussen directie en arbeiders. Het akkoord regelde de collectieve en individuele relaties in de textielsector en bracht een evenwicht tot stand tussen de directie en de vakbonden op het vlak van rechten en plichten.

Erg belangrijk in dit verhaal is dat de confederatie volledig onafhankelijk van de politiek actief was en zelfs lidmaatschap met een politieke partij verbood. Omdat de socialistische partij Parti Ouvrier Belge zich solidair had getoond met de staking en intense hulp had geboden, zou Roggeman enkele jaren ingaan op de vraag van de partij om zich lokaal kandidaat te stellen. Maar verder dan dit bestuursniveau wenste hij niet te gaan.

Jan Rymenams