Walkenried

Het dorp Walkenried an der Wieda ligt op een hoogte van 280 tot 350 meter boven zeeniveau in het zonnige Südharz.
Walkenried werd aan het eind van de 11e eeuw voor het eerst schriftelijk genoemd, is ver over de grenzen bekend door haar voormalige Cisterciënzerklooster. De torenhoge ruïnes van de kloosterkerk staan op de UNESCO-Werelderfgoedlijst.
Het UNESCO Werelderfgoed Walkenried bestaat verder uit 107 historische vijvers, 310 kilometer loopgraven en 31 kilometer waterwegen, inclusief de Samson-kuil uit de 16e eeuw en drie kleine schachtsystemen uit de 19e eeuw. 

Walkenried is een goed voorbeeld van de wisselwerking tussen kennis en werk.
De Cisterciënzer monniken van het klooster Walkenried concentreerden de technische kennis van hun tijd en creëerden administratieve vormen voor de toekomst. De monniken hebben in het begin van de 13e eeuw het moerasland rond Walkenried verandert in een uniek vijverlandschap, waarvan nu nog ongeveer vijftig vijvers overgebleven zijn. Deze eerste vijver,-en slootsystemen, zijn in de loop der eeuwen door de mijnwerkers verder uitgebouwd.
De Oberharzer waterkrachtcentrale was de enige energieleverancier voor de mijnbouw in de Oberharz vanaf de middeleeuwen tot het industriële tijdperk.
Omdat er geen rivieren of beken op deze hoogvlakte waren, verzamelden mijnwerkers water in reservoirs via kilometerslange slootsystemen. Daar vandaan werd het naar de mijnen en hutten geleid, waar het boven en onder de grond talloze waterwielen aandreef.
De mijnwerkers verwierven zo energie, om met houten pompen geïnfiltreerd water uit de groeven te pompen, om de hutten te bedienen en materiaal te transporteren. Deze technische ontwikkeling van de mijnbouw in de Oberharz gebeurde hier in Europa voor het eerst. 

Reacties Statistieken

| | Publiek