Puerta de la Asunción - Sevilla

De Puerta de la Asunción, aan de Avenida de la Constitución, is de hoofdingang van de kathedraal van Sevilla.

Het werd echter pas ver in de 19e eeuw voltooid, op initiatief van kardinaal Cienfuegos Jovellanos. In de eerste fase, tussen 1827 en 1831, werd de gevel gebouwd volgens een project van de architect Fernando de Rosales. Het werd uitgevoerd in een neogotische stijl, zodat het goed zou passen bij de rest van de kathedraal en in het bijzonder bij de deuren aan weerszijden, de doopdeur en de deur van San Miguel, die 15e-eeuws gotisch zijn.

In 1885 voltooide Ricardo Bellver, de sculpturale decoratie van het timpaan, waarvoor hij de Hemelvaart van de Maagd creëerde, en in de jaren daarna zou hij de reeks beelden van apostelen en heiligen in de nissen aan weerszijden van de deur maken. Er werden er in totaal 40 besteld, maar hij kon er maar 39 voltooien omdat het budget opnieuw op was.

Het thema "Hemelvaart van de Maagd" beeldt de Maagd af in het midden van de compositie, omlijst door een mandorla, in een stijgende houding, ondersteund door engelen die haar vanuit het open graf aan haar voeten optillen naar de figuur van God de Vader, die op het hoekpunt verschijnt. Aan weerszijden, tussen de wolken, staat een reeks engelen, waarvan sommigen muziekinstrumenten bespelen.

Uiterst rechts, vanuit het oogpunt van de kijker, bevindt zich een van de meest vertederende aspecten van de compositie. De vrouwelijke engel die een draagbaar orgel bespeelt is een voorstelling van de vrouw van de beeldhouwer, Pilar Ferrant, die in 1880 op slechts 23-jarige leeftijd overleed, wat in de tijd samenviel met het maken van de voorbereidende schetsen voor het werk. Het jaar daarop stierf ook hun eerstgeboren zoon, Luis Bellver, op zeer jonge leeftijd. De beeldhouwer besloot hem in de uiteindelijke compositie weer te geven als een kleine engel. En zo verschijnen moeder en zoon, naar elkaar kijkend, voorgesteld als engelen naast de Maagd, op de hoofdingang van de kathedraal van Sevilla.

In de jaren daarna, tussen 1885 en 1899, heeft de beeldhouwer de serie heiligen aan weerszijden van de deuropening gemaakt. Omdat het kapittel van de kathedraal slechts beschikte over beperkte middelen werden deze in Portland cement gemaakt in plaats van steen, wat veel goedkoper was. Ongeacht de materialen die de omstandigheden oplegden, moet gezegd worden dat de kwaliteit van de beeldhouwer duidelijk naar voren komt in zijn werk voor Sevilla. We mogen niet vergeten dat er nog een andere belangrijke conditionerende factor was: de gotische omgeving waarin de werken moesten worden ingekaderd en waarin ze niet mochten misstaan. Dit beperkte ongetwijfeld de creatieve vrijheid van de kunstenaar en betekende dat hij zich moest aanpassen aan zeer rigide compositieschema's. De beelden zijn echter zeer gedetailleerd uitgevoerd en zijn zeer goed gedocumenteerd wat betreft de symbolen of attributen die elke heilige met zich meedraagt. Ondanks de donkere kleur van het cement is het mogelijk om de sculpturale kwaliteit te waarderen, zowel in de behandeling van de kleding als in de zorgvuldige en ingehouden uitdrukking van de gezichten.

Het oorspronkelijke idee voor de deuropening omvatte veel meer sculpturen, met het idee om ook de luifels van de archivolten te vullen, maar uiteindelijk werd het project stopgezet en is het geheel tot op de dag van vandaag onvoltooid gebleven. Met de combinatie van de neogotische stijl en het beeldhouwwerk van Bellver werd echter een redelijk waardige oplossing bereikt en de hoofdingang wordt nu getoond als een element in harmonie met de rest van de kathedraal van Sevilla.

Willem Vandenameele