Mont Ventoux Windy area

De Mont Ventoux beklimmen is voor iedere fietsliefhebber als even in de hemel komen, maar toch wel de hel moeten passeren. De kant van Bédoin is de lastigste kant. Van Bédoin tot Saint-Estève bolt het lekker. Je ziet links de berg liggen en rechts de wijngaarden. Overmoedig denk je dan misschien dat het wel zal meevallen. Maar vanaf de haarspeldbocht in Saint Estève denk je daar anders over. De weg knalt nu de berg op met stijgingspercentages bijna constant boven de 10%. Het vervelende van deze kant is ook dat je vrijwel niks ziet. Links en rechts zie je enkel één groot eikenbos. Wat hoger worden die eiken, dennebomen. Maar je ziet niks. Nada. Je hoort alleen je eigen gehijg en je fixeert je op die volgende bocht, vijftig meter verder in de hoop dat het daarna wat vlakker wordt. Het wordt natuurlijk niet vlakker. Toch niet voor een hele tijd.
Na die hele tijd, aan wat chalets wordt het wel vlakker en zelfs helemaal vlak. Je komt nu aan Chalet Reynard en de grote parking. Daarna knalt het weer de berg op. Maar nu zijn er geen bomen meer. Alleen woestenij. Alleen stenen, links en rechts. En meestal ook flink veel wind. Het durft hier zonder moeite 100 kilometer per uur waaien. En die wind zit gegarandeerd in het nadeel. Op het moment dat je bijna sterft, ben je waarschijnlijk aan de Col de Tempetes en het monument voor Tom Simpson. Ik heb hier niemand weten opgeven, maar nochtans komt nu nog één van de lastigste stukken. Je kruipt naar boven. En dan is er die laatste bocht naar rechts. De weg klimt op die laatste 50 meter ongetwijfeld meer dan 15%, maar dit is een plezier. En dan ben je boven en even ben je in de hemel en zie je tot aan de Middellandse Zee. Even. Want als je te lang wacht bevries je, zelfs in de zomer.

Réactions Statistiques

| | Publique