Saint-Priest-la-Prugne

1955 en 1980 was hier een uraniummijn in de buurt van het dorp. Dat levert een berg afval op. Dat moet ergens naartoe. Dus wat doe je dan als Franse overheid? Je kijkt eens goed rond, ziet bossen en een groot meer en denkt: "Mmm, als we nu eens...." En ook: "Maar we gaan daar wel niet teveel over zeggen tegen de mensen." Dat was buiten Arlette Maussan gerekend. Arlette Maussan was vroeger lerares natuurkunde. Arlette maakt zich zorgen over de voormalige uraniummijn in haar dorp. Voor 1 ton uranium heb je 5000 ton natuurlijke ertsen nodig. Daaruit haalt men uranium. Het restmateriaal, wat men steriel uraniumertsmateriaal noemt, bevat te weining uranium om daar iets mee te doen. Dat werd vermaald en gebruikt als wegmateriaal en bouwstof. Onder andere werd het hier als grind op wegen gegooid, zoals op "le chemin de la Pierre des fées". Bij metingen blijkt het materiaal 14 000 Bequerel. Dat is niet gigantisch. En zeker niet gevaarlijk voor korte periodes. Hier enkele waarden van natuurlijke straling in Bq om dat in perspectief te plaatsen: melk heeft een activiteit van 40 Bq/l ; een baksteen heeft een activiteit van 800 Bq/kg (bron FANC). De overheid vertelt daar niets over, en heeft geen waarschuwing omdat men vindt dat het risico te klein is. Arlette Maussan wil dat wel aan de kaak stellen en maakt hier zelf bordjes om de bezoeker te waarschuwen.

Meer informatie

Reacties Statistieken

| | Publiek | Frans